انسان شناسی عرفانی جبران خلیل جبران در مقایسه با سهراب سپهری
Publish Year: 1402
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 120
This Paper With 25 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_SCRM-7-1_003
تاریخ نمایه سازی: 28 آبان 1402
Abstract:
شناخت انسان از خویشتن خویش از ارکان شناختشناسی عرفانی است. جبران خلیل(۱۸۸۳-۱۹۳۱م) شاعری واجد بارقههایی از عرفان، ولی هنوز در آستانه معبد خلقت است. با آنکه او تجربههای ناب یک عارف را از زبان "مصطفی" بازگو میکند، اما گرفتاریش در دام سنتها موجب شده است تا برخی او را در جایگاه عارفان بزرگ ننشانند. سهراب سپهری (۱۳۰۷-۱۳۵۹) نیز شاعری در جستجوی آگاهی، عشق و عاطفه در پیوند با عرفان است. عرفان سپهری تفاوتهای ماهوی قابل توجهی با عرفان کلاسیک ایران دارد. او در اشعارش بیشتر به اندیشه عرفانی از نوع خاص بودایی تمایل نشان میدهد. این نوشتار به شیوه توصیفی و تحلیل محتوا نشان میدهد که هر دو شاعر در بیان عناصر عرفانی و انسانی مانند خودشناسی و عشق، وامدار عرفان کلاسیک اسلامیاند. عرفان جبران، برگرفته از روح تصوف شرقی، با صبغههایی از "کتاب مقدس" و متاثر از ادبیات غرب و شخصیت عیسی(ع) است؛ حال آنکه سهراب سپهری متاثر از تصوف هند و ایرانی با پس زمینهای از ناتورالیسم و متمایل به مکتب انسانمدارانه بودایی میباشد.
Keywords:
Authors
علی فتح الهی
گروه ادیان و عرفان- دانشکده ادبیات- دانشگاه آزاد اسلامی واحد خرم آباد-ایران
فرشاد میرزایی مطلق
استادیار، گروه ادبیات فارسی. گروه ادیان و عرفان، دانشکده ادبیات، دانشگاه آزاد اسلامی واحد خرم آباد، ایران
یاسین فتح الهی
کارشناسی کروه زبان انگلیسی دانشگاه فرهنگیان اراک