کاربست ادله حرمت اسراف و تبذیر در حکم فقهی اضرار به نفس

یکی از مسائل مهم در حوزه فقه پزشکی، مساله زیان رساندن انسان به جسم خویش است که در اصطلاح به آن اضرار به نفس گفته می شود. در ظاهر هیچ یک از فقیهان، در حرمت اضرار به نفسی که به هلاکت نفس یا قطع عضو منتهی شود، تردید نکرده اند؛ ولی اضرارهای کمتر از حد اهلاک و قطع عضو، مورد اختلاف واقع شده و مشهور فقیهان، به عدم جواز آن و برخی دیگر به جواز آن قائل شده اند. قائلان به حرمت، ادله گوناگونی را برای آن اقامه کرده اند؛ ولی هیچ یک از آنان به ادله حرمت اسراف و تبذیر استناد نکرده است. این پژوهش با روش توصیفی تحلیلی و ابزار گردآوری اطلاعات کتابخانه ای به این پرسش پاسخ می دهد که: آیا با استناد به ادله حرمت اسراف و تبذیر، می توان حرمت اضرار به نفس را به مقدار کمتر از اهلاک نفس و قطع عضو، اثبات کرد یا نه؟ یعنی آیا ادله ای که بر حرمت اسراف و تبذیر دلالت دارند، در مساله اضرار به نفس نیز دارای کاربرد هستند یا نه؟ یافته های این پژوهش نشان می دهد که شیوه های گوناگونی برای استناد به ادله حرمت اسراف و تبذیر قابل تصور است؛ ولی تنها شیوه صحیح، استفاده از روش تنقیح مناط و اولویت عقلایی است که می تواند اولویت حفظ نفس را در مقایسه با اموال درک کند. بنابراین، بهره گیری از ادله حرمت اسراف برای اثبات حرمت اضرار به نفس، ممکن است.

Keywords:

آسیب به بدن , اضرار به نفس , اهلاک نفس , تبذیر , حرمت اسراف