افزایش زمان ماندگاری خاویار ایرانی با استفاده از لفاف های نانو نقره برپایه دی اکسید تیتانیوم و تعیین میزان باقی ماندگی ذرات به روش تیتراسیون

نانوپکیجینگ یکی از راهکارهای جدید بسته بندی برای افزایش کیفیت و امنیت موادغذایی است که استفاده از پوشش های بسته بندی نانو تحولی بزرگ در صادراتمحصولات فسادپذیر است. در این تحقیق تعداد ۳۸ بسته خاویار ( ۵گرمی)که به ترتیب ۴ بسته در پوشش های عاری از نانو ۴ بسته در پوشش های ۶۰۰۰ppm با پایه نانوسیلور و ۴بسته در پوشش های ۵۰۰۰ppm با پایه نانوسیلور و ۴بسته در پوشش های ۴۰۰۰ppm با پایه نانوسیلور و ۴بسته در پوشش های ۲۰۰۰ppm با پایه نانوسیلور و ۴بسته در پوشش های ۱۰۰۰ppm با پایه نانوسیلور در دوتکرار مورد بررسی باکتریایی و قارچی قرار گرفتند.بعد از انجام آزمایشات میکروبی و بعد از تهیه گسترش و رنگ آمیزی گرم و تشخیصباکتری گرم مثبت از نظر مورفولوژی بررسی و رنگ آمیزی گرم و برای یررسی بیشترو تعیین نوع باکتری و قارچ بر روی محیط های اختصاصی برده و کشت گردیده شدکه بعد از بررسی ۲۴ ساعت، استافیلوکوکوس اورئوس و اشرشیا کلی و آسپرژیلوسفلاووس و پنی سیلیوم در نمونه های عاری از پوشش نانو مشاهده گردیده شد و لیکن در پوشش پوشش های ۵۰۰۰ppm و ۶۰۰۰ بصورت معنی داری در کاهش رشد قارچی و باکتریایی موثر بوده، در نهایت به روش تیتراسیون به بررسی میزان نقرهموجود در خاویارهای بسته بندی شده پرداخته شد که از طریق تیتراسیون با دستگاهتیترازور و اسید سولفریک غلیظ، میزان باقی ماندگی نقره معادل صفر درصد بود. استفاده از پوشش های ۵۰۰۰ppmو ۶۰۰۰ با pv کمتر از ۰/۰۵ بصورت معنی داری در کاهش رشد قارچی و باکتریایی موثر بوده، لذا با توجه به نتایج بدست آمده و عدمرهاسازی ذرات نانو به درون خاویار می توان از این فن آوری جهت افزایش زمانماندگاری این محصول ارزنده وهمچنین ارتقاء صادرات در دنیا استفاده نمود.

Keywords:

زمان ماندگاری , خاویار ایرانی , تیتراسیون