حجیت قاعده ترک استفصال و کاربرد آن در فقه امامیه

قاعده ترک استفصال یکی از قواعد مهم عقلایی است. بحث از این قاعده که یکی از قوانین مقبول ادبی نیز هست، مهم است.اهمیت بحث از این قاعده، به دلیل ارتباطی است که با دومین منبع استنباط احکام شرعی یعنی سنت دارد، هم چنین فروعی که با استناد به این قاعده از سنت گرفته می‎شود بسیار است و فقها در کتب فقهی و در شرح احادیث، این قاعده را زیاد به کاربرده اند. ترک استفصال قاعده ای اصولی است و اصولی ها آن را در ذیل مباحث عام و خاص، در بحث از مواردی که بر عام دلالت می‎کند، ذکر کرده‎اند و نظر مشهور اصولیون این است که قاعده ترک استفصال افاده عموم می کند و استدلال بعضی از آن ها این است که اگر ترک استفصال بر عموم دلالت نکند، لازمه آن این است که مسئول، سائل را باج هایت فریفته باشد. به نظر اصولیون، نحوه دلالت ترک استفصال بر عموم به حکم عقل است. هم چنین خلو جواب پیامبرj و امامm از عام وضعی، در قاعده ترک استفصال شرط است. فقها در فقه، برای استنباط احکام فروعات متعددی به قاعده ترک استفصال تمسک کرده‎اند.استناد به قاعده از زمان علامه حلی تابه حال در کتب فقهی در ابواب مختلف مشهود است. روش گردآوری اطلاعات در این مقاله کتابخانه ای است.

Keywords:

ترک استفصال , عموم , اطلاق , حکایات الاحوال , دلالت عقلی