خوانش معنایی لباس مفهومی و آوانگارد با رویکرد هنرمندان ژاپنی

لباس در سده ی ۲۰ م، فقط کارکرد سنتی شامل پوشش بدن و زیبایی را ندارد؛ بلکه وسیله ای برای انتقال ایده و مفهوم هنرمند است.طراحان ژاپنی (ایسی میاکه، ری کاواکوبو و یوهجی یاماموتو با نادیده گرفتن قواعد و هنجارهای پذیرفته شده ی مد مفاهیم موردنظر خود را نمایان ساخته اند و از این رو است که طراحی های آنها به عنوان هنر مفهومی مد نظر قرار می گیرد و بررسی می شود. در اینمقاله سعی شده رویکرد مفهومی و آوانگارد طراحان ژاپنی را در قرن بیستم بررسی کرده و سوال اصلی پژوهش این است که چگونهطراحان لباس ژاپنی از هنر مفهومی و آوانگارد برای بیان مفاهیم مورد نظر خود در لباس استفاده کرده اند. یافته های تحقیق نشان میدهدکه طراحان ژاپنی با مفاهیم فرهنگی خودشان (وابی – سابی و کیمونو) و به کارگیری ساختارشکنی و هنر آوانگارد توانستند قوانیناثبات شده ی دنیای مد (نمایش، جنسیت و خیاطی، زیبایی) را به چالش بکشند و زبان دیداری نوینی ارائه دهند. روش به کار رفته دراین مقاله، توصیفی-تحلیلی و شیوه گردآوری اطلاعات کتابخانه ای (اسنادی) بوده است.

Keywords:

هنرمفهومی , لباس مفهومی , آوانگارد , طراحان آوانگارد , ساختارشکنی , طراحان لباس ژاپنی