بررسی میزان توجه به الزامات ارتقاء تعاملات خانواده و مدرسه در برنامه درسی مدارس

یکی از نیازهای اساسی والدین و مربیان در امر تربیت و پرورش اخلاقی کودکان، برقراری ارتباط سالم با آنهاست. ارتباط صحیح بین پدر و مادر و روابط سالم آنان با کودکان، اولین و مهمترین زمینه رشد و پرورش اخلاقی نونهالان است. اساس تربیت سالم نونهالان جامعه، بستگی کامل به سلامتی خانواده دارد و سلامتی خانواده مستلزم ارتباط سالم بین اعضای خانواده است. خانه و مدرسه در انجام وظایف تربیتی مکمل یکدیگرند خانه مدرسه اول فرزند و مدرسه، خانه دوم اوست و اگر این دو نهاد روش ها و برنامه های هماهنگ نداشته باشند، در روند رشد کودک اختلال به وجود می آید. بین روش ها و منش های خانه و مدرسه باید همسویی و تشابه وجود داشته باشد و یکی از این دو کانون، کار دیگری را خنثی نکند، بلکه به عنوان دو جریان همدل و مکمل عمل کنند. مدرسه باید پیشاهنگ ارتباط با خانه باشد و با روش های گوناگون اسباب مشارکت فکری اولیا را در امر تعلیم و تربیت فرزندانشان فراهم کند. نتایج نشان داد همکاری این دو را همکاری در مسائل آموزشی و پرورشی تشکیل می دهد. نخستین نکته اینکه والدین باید نسبت به پایه تحصیلی و عناوین دروس فرزند خودشان اطلاع کافی داشته باشند و با مطالعه مقدمه و مطالب آغازین کتاب های درسی آگاهی نسبی بدست آورند. شناخت نقاط ضعف درسی دانش آموز و همفکری برای آن ضرورت دیگر ارتباط خانه و مدرسه است. پژوهش ها نشان می دهد پدر و مادر و خانواده نقش مهمی در آموزش و تربیت دانش آموز دارد. گرایش مثبت دانش آموز به مدرسه، تمایل به حضور بیشتر، دست یابی به دستاورد بهتر، رشد پیشرفت درسی، احساس امنیت، پیدا کردن اعتماد به نفس، نگرش بهتر به معلم و مدرسه و ادامه تحصیل از نتایج مشارکت بیشتر و نقش والدین در امر آموزش است. فواید مشارکت پدر و مادر برای مدرسه این است که فرایند یاددهی-یادگیری موثرتر می شود، دانش آموزان نظرات و فرهنگ خانواده را بهتر درک کرده و اخلاقی تر و اجتماعی تر رفتار می کنند.

Keywords:

دانش آموز , مدرسه , تعامل , والدین , رشد و پیشرفت درسی.