ارائه الگویی جهت ارزیابی حکمرانی خوب شهری(شهرداری منطقه ۱۰ تهران)

با سرعت گرفتن روند شهرنشینی در ایران و افزایش جمعیت شهری به خصوص در کلان شهر تهران، شاهد بالا رفتن میزان مطالبات شهروندان خواهیم بود، بنابراین درک محیط و آشنایی با متغیرهای محیطی موضوعی است که اهمیتی روزافزون پیدا می کند. توجه نکردن به ظرفیت شهرها و وضعیت متغیرهای تاثیرگذار، منجر به بروز مسائل و مشکلات فراگیر شهری مانند فقر، بیکاری، تورم، آلودگی محیط زیست، نابودی زیرساخت ها و غیره می شود و نحوه اداره سیاسی، مدیریت منابع اجتماعی و اقتصادی، تدوین سیاست های اجرایی، برنامه ریزی شهری در شهر را تحت تاثیر قرار می دهد. از این رو مدیریت شهری باید به دنبال راهکارهای اساسی برای حل مشکلات و معضلات شهری باشد. از این رو مفهوم حکمرانی خوب[۱] شهری به عنوان یک پارادایم در مدیریت شهری معرفی می شود و طی آن دولت، شهروندان و نهادهای خصوصی در یک جریان فرا بخشی به مشارکت می پردازند. سیستم شاخص های حکمرانی خوب شهری مبتنی بر ۷ اصل کلیدی است که عبارتند از پایداری، کارایی، برابری، مشارکت، پاسخ گویی و حسابرسی، امنیت تمرکززدایی. در این پژوهش سعی شده است با تعیین و معرفی شاخص های حکمرانی خوب شهری، نسبت به ارائه الگویی برای ارزیابی این شاخص ها به کمک سیستم های استنتاج فازی عمل شده و به عنوان مطالعه موردی از اطلاعات به دست آمده از منطقه ۱۰ شهرداری تهران استفاده شود. درنهایت نیز به ارائه پیشنهادهایی در جهت هر چه بالا بردن سطح آنها برای بهبود و بهینه کردن عملکرد وضعیت فعلی پرداخته خواهد شد.

Keywords:

Urban management , Good Governance , Community resource management , Citizen Participation , مدیریت شهری , حکمرانی خوب , مدیریت منابع اجتماعی , مشارکت شهروندان