حماسه، اسطوره و تجربه ی عرفانی، سهروردی و خوانش او از شاهنامه

هدف از این مقاله نشان دادن نگاه تاویلی سهروردی است به روایات،عناصر و مولفه های اثر حماسی بزرگ ایران یعنی شاهنامه فردوسی. مقاله به دو بخش تقسیم می شود: در بخش نخست بنیان های متفاوت تاویل در نزد فردوسی و سهروردی بررسی می گردد و نشان داده می شود که اسطوره و حماسه چگونه در اندیشه فردوسی و در پرتو اصول و قواعدی که او برای فهم و تاویل آنها به دست می دهد، به مثابه اموری معقول و خردپذیر جلوه می کنند حال آن که در نزد سهرودی آنچه مهم است نه به دست دادن تفسیر و تبیینی معقول از حماسه و اسطوره بلکه فهم آنها به مثابه رمزها و نمادهایی است که در پرتو نوعی تجربه زیسته عرفانی و باطنی فهم و تفسیر می شوند. در بخش دوم هم با واشکافی تحلیلی عناصر حماسی و اسطوره ای شاهنامه که در حکایات عرفانی سهروردی بدل به رمزها و نمادهای عرفانی و گنوسی می شوند، دگردیسی اسطوره و حماسه به عرفان یا گذر از حماسه تاریخی- ملی به حماسه معنوی مورد تامل و مداقه قرار می گیرد.

Keywords:

Ferdowsi , Hermeneutical principles , Rational interpretation , Suhrawardi , Mystical treatises , Epico-mythic elements , Illuminationist worldview , رمز , اسطوره , نگاه تاویلی , بنیان های تاویل , فردوسی , سهروردی , حماسه , حکایات عرفانی