نمود اخلاق اجتماعی در آثار سعدی

سعدی مهندس ومعمار بزرگ نثر فارسی، استاد و سرمشق تقلید ناپذیر غزل عاشقانه در شعر دری است و ممتازترین سراینده شعر تحقیقی و تعلیمی عرفانی در تمام اعصار شعر فارسی است.آخرین مظهر کمال در سراسر ادبیات ایران است. سعدی یک واعظ صوفی مشرب است که بعد از سال ها از سفر در دیار غربت به شیراز باز می گردد. سعدی در شاعری نشان می دهد که دنیا را از دیدگاه عشق می نگرد، و آن را همچون معلم اخلاقی که انسان را در مسیر تکامل اخلاقی قرار می دهد همخانه می نماید تا سر همزیستی را از طبیعت آموزش دهد. معلم اخلاقی که طرح تربیت و ارشاد نفوس را که تعلیم فلسفی است با نغمه چنگ جادویی شعر گره می زند و آن را در سراسر آفاق فکر وهنر به پرواز در می آورد.در این جستار تلاش می گردد تا ویژگی های اخلاقی سعدی شیرازی متمایز گردد و با شیوه تحلیلی توصیفی بیان شود.