نقش بند کمال خان در احیای مجدد اکوسیستم ها در افغانستان

افغانستان در چهار دهه اخیر درگیر جنگ های تحمیلی بوده که تمام زیرساخت های (سبز) آن را تحت تاثیر خود قرار داده و یا کاملا به کام خویش فروبرده است. در شرایط موجود افغانستان تنها توان استفاده کمترین درصد آب های خود را دارد و متباقی آن از مرزهای کشور بیرون شده و به صورت یک جانبه مورد استفاده کشورهای همسایه قرار می گیرد. ایران در همسایگی غربی ما دو حوزه آبی را با کشور ما مشترک فرض نموده و خود را در آب آن سهیم می داند که یکی آن حوزه آبی هلمند است. بر اساس احصائیه سال ۲۰۰۸ از حدود هشت میلیون هکتار زمین قابل کشت صرفا (۱.۸) میلیون هکتار آن کشت می شود، پوشش جنگلی آن ناچیز بوده و به (۳) درصد اراضی کشور محدود می شود، میزان دسترسی مردم به برق حتا در شهرهای بزرگ (تجارتی و صنعتی) محدود بوده و به همین ترتیب، میزان دسترسی مردم به آب صحی در شهرها و روستاها محدود می باشد، نظام مدیریتی آب در بخش تولید، توزیع و مصرف یکپارچه و منسجم نبوده، دانش و تکنالوژی مرتبط به مدیریت و بهره برداری از آب به روز و متناسب به نیازهای جامعه نمی باشد. به طور مختصر سهم مردم افغانستان از منابع آبی چیزی جز ویرانی های ناشی از آب خیزی های فصلی فرسایش خاک و آب گرفتگی معابر در شهرهای بزرگ نمی باشد. به همین ملحوظ افغانستان از نگاه محیط زیستی، انرژی برق، مالداری، زراعت و صنعت دچار مشکلات فراوانی بوده و در تهیه مواد اولیه غذایی و انرژی برق که رکن اساسی حیات انسان ها بشمار می رود به کشور وارداتی منطقه مبدل گردیده است. تحقیق حاضر که با استفاده از نشرات و منابع معتبر علمی که دارای اهمیت (تاریخی – اقتصادی) است منبع خوبی به علاقه مندان و پژوهشگران خواهد بود. یگانه راه برون رفت از این مشکلات یادشده، احداث واحیای مجدد بندهای آب گردان و چاه نیمه ها است، که از یکطرف مردم در رفع این مشکلات فایق آمده و حتا به کشور صادراتی محصولات زراعتی و انرژی برق مبدل خواهد گشت.

Keywords:

بندکمال خان , اکوسیستم , نظام مدیریتی آب , محیط زیستی و انرژی برق