اثربخشی طرحواره درمانی بر تحمل ابهام و تاب آوری مادران کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه بیش فعالی

مقدمه: اختلال نقص توجه_بیش ­فعالی از شایع­ترین اختلالات دوران کودکی است که تاثیر بسیاری بر مادران دارد چراکه آنها نخستین مراقبان و افرادی هستند که بیشترین تعامل را با این کودکان دارند. بنابراین، لزوم استفاده از روش های جدید در جهت ارتقا و بهبود شرایط آنان حائز اهمیت است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر تحمل ابهام و تاب­آوری مادران کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه_بیش­فعالی اصفهان بود.روش: طرح پژوهش حاضر از نوع نیمه­آزمایشی با پیش ­آزمون_پس آزمون و گروه کنترل همراه با دوره پیگیری بود. جامعه­ی آماری مورد مطالعه شامل کلیه  مادران کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه_بیش فعالی مراجعه ­کننده به کلینیک­های سطح شهر اصفهان در سال ۱۳۹۹ بود. بعد از غربالگری اولیه و بررسی ملاک­های ورود و خروج، در نهایت تعداد۴۰ نفر از مادرانی که اختلال نقص توجه_ بیش فعالی کودکشان توسط متخصص تشخیص قطعی داده شده بود انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه (۲۰ نفره) آزمایش و کنترل گمارده شدند که در جریان جلسات از هر گروه ۵ نفر خارج شدند و در نهایت در هر گروه ۱۵ نفر باقی ماند. برای گروه آزمایش ۱۲ جلسه طرحواره درمانی ۹۰ دقیقه­ای برگزار شد و در پایان مداخله، از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد و بعد از گذشت یکماه نیز، از هر دو گروه، آزمون پیگیری گرفته شد. ابزار مورد استفاده برای جمع­آوری داده­ها شامل پرسش­نامه­های تحمل ابهام نوع۲ مک­لین (۲۰۰۹) و تاب­آوری کونور و دیویدسون (۲۰۰۳) بود. به منظور تجزیه و تحلیل داده­ها نیز از شاخص­های آمار توصیفی نظیر میانگین و انحراف استاندارد و آمار استنباطی تحلیل اندازه­گیری مکرر استفاده گردید.نتایج: گروه آزمایش افزایش معناداری را در تحمل ابهام (۰۰۱/۰>p) و تاب­آوری (۰۰۱/۰>p) داشته است.بحث و نتیجه­ گیری: بر اساس یافته ­های این پژوهش می­توان گفت طرحواره درمانی بر افزایش تحمل ابهام و تاب­آوری مادران کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه_بیش فعالی موثر است. بنابراین پیشنهاد می­شود درمانگران  از این رویکرد درمانی در جهت افزایش تحمل ابهام و تاب­آوری این مادران بهره ببرند

Keywords:

طرحواره درمانی , تحمل ابهام , تاب آوری , اختلال نقص توجه , بیش فعالی