نقش آموزش فراگیر در بهبود تعاملات ارتباطی و اجتماعی دانش آموزان با نیازهای ویژه

هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش آموزش فراگیر در بهبود تعاملات ارتباطی و اجتماعی دانش آموزان با نیازهای ویژه است . پژوهش حاضر به روش مروری انجام و به تحلیل پژوهش های موجود در این زمینه پرداخته است . منابع مورد بررسی شامل مقالات علمی ، کتب تخصصی ، گزارش های پژوهشی و مقالات کنفرانسی معتبر است . یافته ها و نتایج کلی پژوهش نشان می دهد که مهارت های ارتباطی اساسی برای موفقیت در محیط کاری هستند و آموزش فراگیر می تواند این توانایی ها را تقویت کند و به دانش آموزان کمک کند تا اعتماد به نفس و اعتماد به توانایی های خود را بهبود بخشند. این امر در تعاملات ارتباطی آنها تاثیرگذار است و به افراد کمک می کند تا احساس انزوا و تنهایی کمتری داشته باشند و در تعاملات اجتماعی فعالتر باشند. این نوع آموزش با ترکیب تجربیات فردی و تمرینات عملی ، مهارت های حل مسئله و تصمیم گیری را در دانش آموزان تقویت کرده و در تعاملات اجتماعی موثر است و همچنین می تواند به دانش آموزان کمک کند تا محیط اطراف خود را بهتر درک کنند و همچنین به دانش آموزان کمک می کند تا بهتر درک کنند که چگونه در محیط های اجتماعی متنوع و پویا عمل کنند و با آن تعامل داشته باشند. افراد با نیازهای ویژه ممکن است ایزوله شوند، اما آموزش فراگیر می تواند این ایزولاسیون را کاهش داده و به ادغام اجتماعی کمک کند. این پژوهش ها می تواند فرد را در توانمندسازی خود کمک کرده و به افزایش اعتماد به نفس و خودشناسی افراد کمک کند. آموزش فراگیر به تعادل ذهنی و احساسی افراد کمک کرده و از بروز مشکلات روانی جلوگیری می نماید و می تواند به توسعه فردی و افزایش انگیزه افراد در طی مسیر زندگی کمک کند. آموزش فراگیر به افراد کمک می کند با تنش ها و اضطرابهای زندگی بهتر کنار بیایند.

Keywords:

آموزش فراگیر , تعاملات ارتباطی و اجتماعی , دانش آموزان با نیازهای ویژه