بررسی اثربخشی واقعیت درمانی به شیوه گروهی بر رفتارهای خودتخریبی مستقیم و غیر مستقیم در دختران نوجوان دارای تجربه اقدام به خودکشی

مقدمه: با توجه به افزایش اقدام به خودکشی در سال های اخیر و مشکلات اجتماعی ناشی از آن، ضرورت توجه به برنامه ریزی برای پیشگیری از خودکشی بیش از پیش احساس می شود. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی واقعیت درمانی به شیوه گروهی بر رفتارهای خودتخریبی مستقیم و غیر مستقیم در دختران نوجوان دارای تجربه اقدام به خودکشی بود. روش ها: این مطالعه به روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون همراه با گروه شاهد انجام شد. جامعه آماری شامل تمامی دختران نوجوان دارای تجربه اقدام به خودکشی دبیرستانی مقطع متوسطه اول و دوم منطقه ۱۷ شهر تهران در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ بود (۶۵ نفر) که از میان آن ها، ۱۶ نفر به صورت تصادفی و به روش نمونه گیری در دسترس در دو گروه آزمایش (۸ نفر) و شاهد (۸ نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش ۸ جلسه یک ساعته آموزش واقعیت درمانی دریافت کردند و گروه شاهد تحت هیچ گونه آموزشی نبودند. برای جمع آوری داده ها، از پرسش نامه های رفتارهای خودتخریبی Klonsky و Glenn (Self-Destructive Behavior Questionnaire یا RISQ) استفاده گردید. داده ها با استفاده از آزمون ANCOVA مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: رویکرد واقعیت درمانی، اثربخشی معنی داری بر کاهش رفتارهای خودآسیب رسان مستقیم و غیر مستقیم داشت و اثربخشی واقعیت درمانی بر رفتارهای خودتخریبی مستقیم، بیشتر از رفتارهای خودتخریبی غیر مستقیم بود. نتیجه گیری: واقعیت درمانی می تواند بر کنترل رفتاهای نوجوانان تاثیرگذار باشد و از این طریق مسوولیت کارهای خود را بر عهده بگیرند.

Keywords:

Suicide , Self-destructive behaviors , Reality therapy , خودکشی , رفتارهای خودتخریبی , واقعیت درمانی