تاثیر آموزش پاسخ محور بر مشکلات رفتاری کودکان ۴تا۶ سال دارای اوتیسم

هدف: مطالعه حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش پاسخ محور بر مشکلات رفتاری کودکان ۴ تا ۶ سال دارای اوتیسم انجام گرفت. روش بررسی: پژوهش حاضر یک مطالعه شبه آزمایشی با طرح سری های زمانی دو گروهی بود. ۱۲ نفر (۳ دختر و ۹ پسر) به شیوه تمام شماری از کودکان دارای اوتیسم مراجعه کننده به کلینیک ذهن زیبا شهر تهران در سال ۱۳۹۱ انتخاب شدند و به تعداد مساوی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش طی ۴۵ روز (هفته ای ۳ جلسه، جلسه ای ۱ ساعت) فقط آموزش پاسخ محور را دریافت نمودند، در حالی که گروه کنترل تنها از روش های آموزشی و درمانی مدون کلینیک (تحلیل رفتار کاربردی و گفتاردرمانی) بهره مند شدند. تمامی کودکان با استفاده از مقیاس درجه بندی اوتیسم گیلیام (GARS) ۳ بار قبل از مداخله و ۳ بار پس از آن ارزیابی شدند. داده ها نیز با استفاده از تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.  یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که نمره رفتارهای کلیشه ای و مهارت های ارتباطی در دو گروه آزمایش کاهش یافت، ولی از نظر آماری تفاوت معناداری بین گروه آزمایش وکنترل وجود نداشت (P=۰/۴۵). همچنین نتایج بیانگر بهبود معنی دار تعامل های اجتماعی گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل بود (P<۰/۰۰۱). نتیجه گیری: می توان نتیجه گرفت که برنامه آموزش پاسخ محور بر تعامل های اجتماعی کودکان دارای اوتیسم تاثیر مثبت دارد، ولی این تاثیر در مورد رفتارهای کلیشه ای و مهارت های ارتباطی معنادار نبود.

Keywords:

Autism , Pivotal response training , Behavioral problems , اوتسیم , آموزش پاسخ محور , مشکلات رفتاری