نقش گیرندههای آندروژنی بر روی اختلالات حافظه و یادگیری در موشهای صحرائی نر بالغ

هورمونهای جنسی خصوصا تستوسترون دارای اثر محافظتی بر روی نورونهای مغزی در بیماریهای نورودژنراتیو نظیر بیماری آلزایمر میباشند. مطالعه حاضر اثر مهم و برجسته تستوسترون و گیرندههای آندروژنی را بر روی اختلالات حافظه که به وسیله تزریق داخل بطنی استرپتوزوتوسین ایجاد شده است، نشان میدهد. در این تحقیق حیوانات به صورت تصادفی به ۱۱ گروه تقسیم گردید. مدل آزمایشی بیماری آلزایمر به وسیله تزریق دو طرفه درون بطنی داروی استرپتوزوتوسین صورت گرفت، و دو هفته بعد از اولین تزریق داروی مذکور، حیوانات با استفاده از آزمون یادگیری احترازی غیرفعال مورد بررسی قرار گرفتند، به طوری که فاصله زمانی مابین ورود حیوان از خانه روشن به خانه تاریک دستگاه بر حسب ثانیه اندازهگیری شد و تحت عنوان تاخیر در مرحله ورود (STL) نامگذاری گردید. در گروه گنادکتومی، عمل جراحی حذف بیضهها صورت گرفت و مطالعات رفتاری بر روی اختلالات حافظه بعد از ۴ هفته انجام شد. نتایج مربوط به این مطالعه نشان داد که تزریق داروی استرپتوزوتوسین، اختلالات حافظه را به صورت معنیدار ۰۰۱/۰ P< ایجاد نمود. حافظه در موشهای صحرائی گنادکتومی شده به صورت معنیدار ۰۰۱/۰P< در مقایسه با موشهای نرمال و شمها کاهش یافت. درمان جایگزین با تستوسترون، حافظه را به سطح موشهای نرمال رسانید. جالب توجه این که تستوسترون هیچگونه اثر مشخص و معنیدار بر روی حافظه موشهای صحرائی نرمال نداشت. مجموع تمام نتایج در این مقاله نشان داد که تستوسترون اختلالات حافظه مربوط به بیماری آلزایمر را بهبود بخشید.

Keywords:

تستوسترون , حافظه , بیماری آلزایمر , استرپتوزوتوسین , موش صحرائی