بررسی مقایسهای رشد و بقاء جمعیتهای آرتمیای ترکیه و ایران در شرایط آزمایشگاهی

آرتمیا (Artemia) یا میگوی آب شور سخت پوست کوچکی است که به صورت طبیعی در دریاچهها و تالابهای شور یافت میشوند. این جنس دارای گونهها و جمعیتهای متنوعی است که از نظر ویژگیهای فنوتیپی و ژنتیکی تفاوتهایی را از هم نشان میدهند. ویژگیهای برخی از جمعیتهای جدید تاکنون مطالعه نشده است. با توجه به اینکه ویژگیهای جمعیتهای آرتمیای ترکیه تاکنون مورد بررسی قرار نگرفته است، در این تحقیق سعی شد مقادیر رشد و بقاء ۶ جمعیت آرتمیای بکرزا از ترکیه و ۵ جمعیت از ایران در محیط های پرورشی یکسان مورد ارزیابی و مقایسه قرار گیرد. آرتمیاها در شرایط آزمایشگاهی در شوری ۸۰ گرم در لیتر به مدت۱۵روز پرورش داده شدند. غذادهی طبق جدول استاندارد و با ترکیبی از جلبک تکسلولی Dunaliella tertiolecta و مخمر غنیشده با اسیدهای چرب انجام شد. میزان بقاء و رشد در روزهای ۳، ۷، ۱۱ و ۱۵ پرورش اندازهگیری شد. این تحقیق نشان داد که تفاوت زیادی از نظر پارامترهای فوق بین جمعیتهای تحت مطالعه وجود دارد. بیشترین بقاء در روز ۱۵ مربوط به Zanbil (۸۲%) و کمترین آن مربوط به Camalti (۵۱%) مشاهد شد. هرچند، آنالیز دادههای حاصل نشان داد که جمعیتهای مورد مطالعه از نظر بقاء اختلاف معنیداری با یکدیگر نداشتند (۰۵/۰>P). از نظر طول کلی جمعیت A. urmiana بهعنوان بزرگترین آرتمیا (۶۱/۱±۹۳/۸) و جمعیت Qom بهعنوان کوچکترین آرتمیا (۹۵/۰±۸/۶) در این تحقیق شناسایی شد (p<۰/۰۵). این تحقیق همچنین نشان داد که جمعیتهای مختلفی از آرتمیا در بین گروههای مورد مطالعه وجود دارد.