اثر تزریق داروی SCH۲۳۳۹۰ و بروموکریپتین به داخل هیپوتالاموس بر ترشح حجم شیره و اسیدیته معده در موش صحرایی

با تزریق سولپیراید (داروی آنتی سایکوز، آنتاگونیست اختصاصی گیرنده D۲ دوپامینی) به داخل مغز میزان ترشح شیره معده و اسیدیته معده افزایش یافت. در مطالعه حاضر، اثر داروی SCH۲۳۳۹۰ (آنتاگونیست اختصاصی گیرنده D۱ دوپامین) روی میزان ترشح شیره معده و اسیدیته آن بررسی گردید. ۷۰ سر موش صحرایی به ۷ گروه تقسیم شدند: دو گروه کنترل a و b، دو گروه شم a و b که حلال دارویی را دریافت می‎کردند، یک گروه SCH۲۳۳۹۰ (آنتاگونیست گیرنده D۱ دوپامینی) با دوز ۵/۷ میکروگرم، یک گروه بروموکریپتین (آگونیست گیرنده­های D۱ و D۲ دوپامینی) با دوز ۲۵ میکروگرم و یک گروه مختلط که SCH۲۳۳۹۰ ۵/۷ میکروگرم را همراه با بروموکریپتین ۲۵ میکروگرم دریافت می­کردند. حجم شیره معده با سرنگ ۲ سی­سی مورد بررسی قرار گرفت و با کمک نرم‎افزار آماری SPSS گروه­ها با هم دیگر مقایسه شدند (تست Anova). یافته‎های مطالعه نشان داد که SCH۲۳۳۹۰ (۵/۷ میکروگرم) توانست به­طور معنی‎دار حجم ترشح شیره معده را افزایش دهد و میزان اسیدیته معده را برحسب pH کاهش دهد. بروموکریپتین قادر نبود ترشح شیره معده و اسیدیته معده را به‎طور معنی‎دار تحت تاثیر قرار دهد، اما همراه با SCH۲۳۳۹۰ به طور معنی‎داری توانست حجم ترشح شیره معده را افزایش و میزان اسیدیته معده را کاهش دهد. یافته‎های پژوهش حاضر نشان می‎دهد که سیستم دوپامینی هسته VMN روی ترشح شیره معده و میزان pH آن تاثیر بسزایی دارد؛ به طوری که آگونیست­های دوپامین میزان آن را کاهش و آنتاگونیست­های دوپامین، میزان ترشح بزاق را افزایش می‎دهند.

Keywords:

SCH۲۳۳۹۰ , بروموکریپتین , هسته شکمی میانی هیپوتالاموس , گیرنده دوپامینرژیک , اسیدیته معده