بررسی نحوه تقسیم نیرو انسانی در مناطق آموزشی و تاثیر آن در فرایند یادگیری

مهم ترین سرمایه یک سازمان آموزشی منابع انسانی است؛ از این منظر سازماندهی عوامل آموزشی اصلی ترین وظیفه وزارت آموزش و پرورش است. تحقق اهداف، راهکارها و به ویژه مدیریت بهینه منابع انسانی که موضوع بندهای ۸/۵ و ۱/۲۰ سند تحول بنیادین آموزش و پرورش است، بدون سازماندهی نیروهای آموزشی غیرممکن خواهد بود. ولی سازماندهی به چه معناست؟ فرآیندی است که طی آن هماهنگی، تقسیم کار، شرح وظایف عوامل آموزشی تعیین می شود تا دستیابی به اهداف سازمانی ممکن شود؛ تقسیم کار و شرح وظایف معلمان اصولا از قبل مشخص شده است و نیازی نیست در این زمینه مسئولان و کارشناسان مقاطع تحصیلی کار جدیدی انجام دهند؛ در ارتباط با آموزگاران مفهوم سازماندهی همان هماهنگی است، منظور از هماهنگی توافق بین اداره، مدیر مدرسه و معلم است تا محل کار و رشته تدریس به صورت رسمی به معلمان تعیین و ابلاغ شود. البته در رویه های اداری آنچه در واقعیت همه چیز را مشخص می کند، اراده و تمایل اداره و مدیر مدرسه است؛ اراده معلمان تعیین کننده نیست و محلی از اعراب ندارد. از آنجا که مدارس کشورمان از نظر امکانات، تجهیزات، نحوه مدیریت و فاصله مکانی در شرایط مشابهی نیستند، رقابتی پنهان برای انتخاب آموزشگاه مطلوب بین معلمان شکل می گیرد. این موضوع از جهت عدالت آموزشی هم واجد اهمیت است تا معلمان حرفه ای و کارآمد در همه مدارس حضور داشته باشند و مناطق محروم دچار فقر آموزشی بیشتری نشوند. سال هاست در خیلی از مناطق آموزشی این رقابت را به رسمیت شناخته اند سازوکارهایی مانند امتیازبندی آموزگاران براساس سابقه کار، ارزشیابی سالیانه و کلاس های ضمن خدمت و نظیر این موارد پیش بینی شده است و بر مبنای آن اولویت ها مشخص می شود.

Keywords:

ساماندهی , نیرو , آموزش , یادگیری , دانش آموز