بررسی ناکامی جمهوری خواهی و کامیابی سلطنت مطلقه در ساخت واقعیت اجتماعی با تاکید بر مشروح مذاکرات مجلس دوم تا پنجم شورای ملی

رژیم سیاسی برای تبدیل شدن به واقعیت، نیازمند گذار از سه مرحله بیرونی سازی، عینی سازی و درونی سازی است. پس از پیروزی مشروطه خواهی در ایران و تحولات پس از آن، «غوغای جمهوری خواهی» با سرعتی شگفت انگیز بروز کرد و خاموش شد. اکثر پژوهش ها این رخداد را، ابزار سیاسی گروهی علیه هیئت حاکمه تفسیر کرده اند و کمتر از دیدگاهی معرفت شناختی به توضیح و تحلیل آن پرداخته اند. از این منظر اگرچه نخبگان فکری ایران، افعال ذهنی خود را در خصوص شکل های متفاوت حکومت، به ویژه جمهوری بیرونی سازی کردند و بعدها جمهوری به عنوان یک رژیم سیاسی موردحمایت گروهی از بازیگران سیاسی قرار گرفت ولی نتوانست از مرحله بیرونی سازی فراتر برود. پژوهش حاضر با روش جامعه شناسی معرفت و کاربست الگوی برگر و لاکمن به دنبال پاسخگویی به این سوال است که دلایل ناکامی جمهوری خواهی در ایران دوره مشروطه چه بود؟ فرضیه پژوهش حاضر به این قرار است که جمهوری به عنوان یک واقعیت اجتماعی برساخته نشد، زیرا هرج ومرج، عدم امنیت، تجربه زیسته و عدم کار آیی نهادهای مشروطه مانع از توافق بین الاذهانی نخبگان ایران برای گذار جمهوری از مرحله بیرونی سازی به مراحل عینی سازی و درونی سازی گردید.

Keywords:

جمهوریت , مشروطیت , بیرونی سازی , عینی سازی , درونی سازی