آموزش از راه دور در عصر دیجیتال (با محوریت ارتباط گرایی)

اهداف: با ورود به عصر فراصنعتی نظام آموزشی متحول شد و اشکال متنوع آموزش از جمله آموزش از راه دور بوجود آمد. در ابتدای پیدایش آموزش از راه دور، مبتنی بر نظریات یادگیری سنتی بود اما با توجه به اینکه این نظریات قادر به پاسخگویی و حل چالش های پیش روی نظام آموزشی در عصر جدید نبودند، نظریه ارتباط گرایی بوجود آمد. لذا هدف مقاله حاضر بررسی شیوه آموزش و یادگیری در عصر دیجیتال و تاثیر ارتباط گرایی بر آن می باشد. روش ها: این مقاله از نوع Review Paper و با بررسی سیستماتیک مقالات علمی مجلات معتبر تدوین شده است. که جهت تدوین آن از جستجوهای اینترنتی در پایگاه های اطلاعاتی معتبر داخلی و خارجی SID- Google Scholar-Magiran-Ebsco و همچنین برای جستجوهای کتابخانه ای کتاب ها و پایان نامه از نشریات منتشر شده سال ۱۳۹۵-۱۳۸۴ (۲۰۱۶-۲۰۰۵) استفاده شده است. یافته ها: در نظریه ارتباط گرایی، یادگیری به مثابه شبکه سازی و ارتباط بین شبکه هاست. دانش در بین افراد و ابزارها توزیع شده است و محیطی مبتنی بر کنترل خود فرد ایجاد می شود. لذا محیط یادگیری وکلاس و به خصوص نقش استاد و شاگرد تغییر می کند. بسیاری از قابلیت های شناختی به شبکه واگذار می شود و آموزش با استفاده فناوری های نوین صورت می گیرد. نتیجه گیری: نظریه یادگیری ارتباط گرایی در آموزش از راه دور از نقش مهمی برخوردار است. بنابراین موسسات آموزشی بالاخص دوره های آموزش از راه دور باید دوره های خود را با توجه به این نظریه طراحی کرده تا فراگیران به نحو فعال در تولید دانش، خلق معانی، تعامل با یکدیگر مشارکت ورزند و از اقسام مختلف رسانه ها و ابزارهای تخصصی جهت آموزش و یادگیری استفاده نمایند

Keywords:

Connectivism theory , digital age , Distance Education , نظریه ارتباط گرایی , عصر دیجیتال , آموزش از راه دور