مقایسه اثربخشی آموزش مبتنی بر بازی درمانی شناختی-رفتاری و آموزش مبتنی بر قصه درمانی بر سازگاری اجتماعی و جرات ورزی دانش آموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر دختر خانواده های شهر تبریز

پژوهش حاضر با هدف مقایسه میزان اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر بازی درمانی شناختی –رفتاری و قصه درمانی بر سازگاری اجتماعی و جرات ورزی دانش آموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر دختر صورت گرفت. این پژوهش، مطالعه ای نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل دانش آموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر دختر درسال تحصیلی ۱۳۹۹-۱۴۰۰ بودکه در مدارس ابتدایی استثنایی شهر تبریز مشغول تحصیل بودند. نمونه ی آماری شامل ۴۵ دانش آموز مقطع ابتدایی بود که ۱۵نفرگروه آزمایش بازی درمانی، ۱۵ نفرگروه آزمایش قصه درمانی و ۱۵نفرگروه کنترل بارعایت ملاک های ورود به پژوهش و با جایگزینی تصادفی درگروه های آزمایش وکنترل انتخاب شد. جهت جمع آوری داده ها، پرسشنامه سازگاری اجتماعی دانش آموزان سینها و سینگ (۱۹۹۳)و مقیاس جرات ورزی گمبریل وریچی (۱۹۷۵) مورد استفاده قرارگرفت. یکی از گروه های آزمایش برنامه آموزشی بازی درمانی (۸ جلسه )، گروه بعدی برنامه آموزشی قصه درمانی (۸ جلسه ) و گروه کنترل مداخله دریافت نکردند. یافته های این پژوهش نشان می دهد که آموزش گروهی مبتنی بر بازی درمانی شناختی-رفتاری و قصه درمانی بر سازگاری اجتماعی و جرات ورزی دانش آموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر با سطح معنی داری (p) اثر بخش است. بین اثر بخشی آموزش گروهی مبتنی بر بازی درمانی شناختی-رفتاری و قصه درمانی بر سازگاری اجتماعی و جرات ورزی دانش آموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر با سطح معنی داری (p ) تفاوت وجود دارد. درنتیجه از قصه درمانی و بازی درمانی در جهت آموزش و بهبود مشکلات رفتاری دانش آموزان کم توان ذهنی می توان بهره گرفت.

Keywords:

بازی درمانی شناختی-رفتاری , سازگاری اجتماعی , جرات ورزی , قصه درمانی , کم توان ذهنی آموزش پذیر