اثربخشی آموزش سازگاری روا نی - اجتماعی با بازنشستگی بر نگرش بهبازنشستگی و کیفیت زندگی در بازنشستگان

هر فردی در دوران کاری اش دوره ای به نام بازنشستگی دارد که باعث تغییر و تحولاتی در زندگی روزمره اش شده و بعد از گذشت سال ها زندگی کاری، فرد را از لحاظ عاطفی و روانی تحت تاثیر قرار می دهد. در همین راستا پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش سازگاری روانی- اجتماعی با بازنشستگی بر نگرش به بازنشستگی و کیفیت زندگی در بازنشستگان انجام شد. روش پژوهش حاضر آزمایشی و طرح پژوهش از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش شامل ۳۰ نفر بانوان بازنشسته عضو کانون بازنشستگان بهزیستی شهر اصفهان در بهار ۱۳۹۸ بود. روش نمونه گیری در دسترس بود و افراد به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند، به طوری که هرگروه شامل ۱۵ نفر بود. سپس گروه آزمایش ۶ جلسه آموزش بر اساس پروتکل سازگاری روانی - اجتماعی که بر مبنای نظریه روانی - اجتماعی اریکسون طراحی شد را دریافت نمودند، درحالی که بر روی گروه کنترل هیچ مداخله ای انجام نشد. برای ارزیابی افراد از پرسشنامه استاندارد بازنشستگی عبدالمجید (۲۰۱۳) و کیفیت زندگی ۳۶ سوالی سازمان بهداشت جهانی استفاده شد. برای جهت تجزیه وتحلیل داده ها، از آمار توصیفی و آمار استنباطی (آزمون تحلیل کوواریانس) استفاده شد. نتایج نشان داد آموزش سازگاری روانی - اجتماعی بر بهبود نگرش به بازنشستگی و کیفیت زندگی بازنشستگان گروه آزمایش تاثیر معنادار داشته است و باتوجه به اثربخش بودن این آموزش، اجرای این مداخله برای بازنشستگان در ابعاد وسیع تر و در نهادهای دیگر نیز، پیشنهاد می گردد.

Keywords:

بازنشستگی , نگرش به بازنشستگی , کیفیت زندگی , سازگاری روانی - اجتماعی.