بررسی ویژگی های معماری اسلامی و ایرانی

معماری اسلامی ، سنت های ساختمانی جمعیت مسلمان خاورمیانه و جاهای دیگر از قرن هفتم به بعد. معماری اسلامی بالاترین تجلی خود را در بناهای مذهبی مانند مسجد و مدرسه می یابد. معماری مذهبی اولیه اسلامی ، که نمونه آن گنبد قبه الصخره (۶۹۱ میلادی ) و مسجد بزرگ (۷۰۵ میلادی ) در دمشق بود، از ویژگی های معماری مسیحی مانند گنبدها، طاقهای ستونی و موزاییک ها استفاده می کرد، اما شامل صحن های بزرگ برای نماز جماعت و محراب از زمان های اولیه ، قوس نعل اسبی نیم دایره و تزئینات غنی و غیرنماینده سطوح مورد استفاده قرار می گرفت . معماری مذهبی با ایجاد مسجد هیپوستیکی در عراق و مصر به وجود آمد. در ایران از طرح مسجد متشکل از چهار ایوان (تالارهای طاقدار) که به یک بارگاه مرکزی باز می شد استفاده می شد. این مساجد آجری ساخته شده همچنین دارای گنبدها و شمشیرهای تزئین شده (به معماری بیزانسی ) در گوشه و کنار اتاق ها تعبیه شده است . معماری ایرانی ، معماری ایران معاصر و قاره فرهنگی ایران تاریخچه ای مستمر از حداقل ۵۰۰۰ سال قبل از میلاد تا کنون دارد. معماری ایرانی تنوع بسیار زیادی را، هم ساختاری و هم زیبایی شناختی ، به نمایش می گذارد که به تدریج و به طور منسجم بر اساس سنت ها و تجربه های قبلی توسعه می یابد. ویژگی های معماری ایرانی به هند گسترش یافت ، جایی که در کاخهای تاجمحل و مغول یافت می شوند . معماری عثمانی ، برگرفته از سنت های اسلامی و بیزانسی ، با مسجد سلیمیه (۱۵۷۵) در ادرنه ، تور، با گنبد مرکزی بزرگ و منارههای باریک ، نمونه ای از آن است . یکی از بزرگترین نمونه های معماری سکولار اسلامی الحمرا است .

Keywords:

معماری اسلامی , معماری ایرانی