بررسی اثرگذاری مهارت های یادگیری خودتنظیمی هیجانی در پیشرفت تحصیلی دانش اموزان مقطع ابتدایی

یادگیری خودتنظیم به عنوان رفتار خودمهارگری فعال، هدف گرا با مفهومی انگیزشی و شناختی برای انجام و تکمیل تکالیف تحصیلی توسط یک فراگیر تعریف می شود.یادگیری خودتنظیمی در طی اکتساب مهارتها ممکن است تفاوت - های فردی افراد را توجیه کند. دانشجویان با عملکرد تحصیلی بالا راهبردهای یادگیری خودتنظیمی سازش یافته و الگوهای انگیزشی را در هنگام انجام دادن تکالیف (مثل کوشش برای موفقیت ، لذت بردن از چالش های فعالیت ، استفاده مناسب از راهبردهای یادگیری ، تنظیم کردن اهداف ویژه و نشان دادن سطح بالایی از احساس خودکارآمدی ) از خود نشان می دهند. در مقابل دانشجویان با عملکرد تحصیلی پایین کمتر تلاش می کنند و علاقه کمتری به انجام دادن فعالیت ها دارند. آنها به تنظیم اهداف ویژه و راهبردهای یادگیری قادر نیستند، خودکارآمدی پایینی دارند و به ندرت به سطح بالایی از موفقیت می رسند. نحوه مدیریت خودتنظیمی به عنوان یک عامل کلیدی در موفقیت تحصیلی کودکان، نوجوانان و بزرگسالان نقش دارد و با ارتقای سلامتی مرتبط است و در کنترل سلامتی اهمیت ویژهای دارد.شانک و زیمرمن یادگیری خودتنظیم را این گونه تعریف می کنند: یادگیری خودتنظیمی نوعی یادگیری است که از تاثیر افکار خودتولیدی ، احساسات، راهبردها و رفتارهای دانش آموزان حاصل می شود که به سوی رسیدن به اهداف جهت داده می شوند. راهبردهای خودنظم دهی ، انعطافپذیری در رفتار یادگیرنده را موجب می شوند و به او کمک می کنند تا هر زمان که برایش ضرورت داشته باشد، روش و سبک یادگیری خود را تغییر دهد. این پژوهش با هدف بررسی اثرگذاری مهارت های یادگیری خودتنظیمی هیجانی در پیشرفت تحصیلی دانش اموزان مقطع ابتدایی یافته است .

Keywords:

آموزش و پرورش , خودتنظیمی هیجانی , پیشرفت تحصیلی , یادگیری