کاربرد روش جای پای اکولوژیکی در ارزیابی پایداری توسعه شهری

انسان با زندگی بر روی کره زمین و استفاده از منابع زیست کره در جهت ارتقاء سطح توسعه شهری سبب بروز ضایعات زیست محیطی ناگوار می گردد؛ به طوریکه با افزایش تقاضای بشر به واسطه افزایش جمعیت و افزایش مصرف در طول ۴۵ سال اخیر، تقاضای بشر از منابع کره زمین دو برابر شده است. شهرها، ارگانیسم هایی زنده و پویا هستند که هیچگاه شکل تمام شده ای را برای آنها نمی توان متصور شد. زیرا شکل شهر در فرآیند توسعه برای انطباق با شرایط محیطی، اجتماعی- اقتصادی همواره در حال دگرگون شدن می باشد. امروزه مصرف بیش از حد مجاز از منابع طبیعیو افزایش روزافزون آلاینده ها سبب دور شدن روز افزون از سطح پایداری خواهد گردید، ناهمسو بودن با طبیعت منجر به تباهی منابع طبیعی جوامع نسل های آینده می گردد. با برآورد شکاف پایداری می توان مصرف منابع را در جهت بهینه پیش برد و از سوی دیگر مانع نابودی محیط زیست شد. ابزاری که جهت برآورد میزان استفاده از منابع و حد مجاز مصرف افراد در یک منطقه بکار می رود؛ شاخص "ردپای اکولوژیک" نام دارد. شاخص رد پای بوم شناختی مبنایی برای ارتباط بین انسان و طبیعت است. وقتی که ردپای جمعیتی منطقه ای از مقدار توان طبیعی محیطش برای تامین منابع مورد نیاز بیشتر گردد، جامعه به سمت ناپایداری پیش می رود. بنابراین ردپای بوم شناختی، یک ابزار ارزیابی مناسب، جهت حفظ محیط زیست و توسعه پایدار شهری می باشد.

Keywords:

رد پای اکولوژیک , توسعه شهری , محیط زیست , توسعه پایدار