بازآفرینی شهری پایدار بافت های ناکارآمد از مسیر محرک های توسعه شهری

در چند دوره زمانی گذشته با اجرای طرح های نوسازی و بهسازی و عدم توفیق آنها در تجدید حیات شهری بافت های ناکارآمد، رویکرد بازآفرینی شهری پایدار به عنوان جایگزینی برای نوسازی شهری در عرصه ادبیات شهرسازی مورد استفاده قرار گرفت. این رویکرد با بهره گیری از ظرفیت های نهفته، پتانسیل ها و ثروت های موجود در این بافت ها، دیدی جامع تری نسبت به حل مسائل شهر دارد. در این بین بازگرداندن رونق و توسعه به بافت های ناکارآمد شهری با چالش هایی مواجه می باشد. هدف از مطالعه، معرفی استراتژی محرک توسعه شهری به عنوان ابزاری قدرتمند جهت خلق ارزش در بافت های ناکارآمد شهری و راهکاری برای تحقق بازآفرینی شهری پایدار و برون رفت از چالش های موجود این بافت ها است. با وجود سابقه ای طولانی پروژه های محرک توسعه اما تاثیر واقعی آنها بر فرایند بازآفرینی بافت های ناکارآمد ناشناخته باقی مانده بود و جایگاه آنها در میزان موفقیت بازآفرینی در نگاه سیاستگذاران و مدیران شهری از اهمیت چندانی برخوردار نیست و در مواردی هم محدود به اجرای پروژه های عمرانی می شود که مفاهیم، ابعاد و کارکردهای آن نیازمند بازشناسی و تبیین است. پژوهش حاضر از نوع توصیفی و تبیینی است که ضمن بررسی متون نظری و تجارب عملی، به اهمیت و جایگاه غیرقابل انکار و نقش کارکردی استراتژی محرک توسعه شهری در تحقق بازآفرینی شهری پایدار می پردازد. نتایج تحقیق نشان می دهد پروژه های محرک توسعه شهری ضمن ارتقای شرایط کالبدی، زمینه ساز تحولات اقتصادی و اجتماعی بافت می گردد و بر محیط پیرامونی بافت اثرات مثبتی بهمراه دارد و نقش مهمی در جذب مشارکت های بخش عمومی-خصوصی، تحریک ساخت و سازها و ارتقای استانداردهای زندگی ساکنین بافت دارد.