تعلیم وتربیت دینی وغیردینی

در محیط های آموزشی باید به دانش آموز به تناسب علاقه و استعدادش آموزش داده شود. محبت ومهرورزی از دیدگاه معصومین ومبانی تعلیم وتربیت پسندیده است.ما با تعلیم مسائل دینی و با روش های مطلوب و خاص می توانیم در دانش آموزان درک و شعور دینی ایجاد کنیم. اگر تلاش همه ما بر این باشد که از طریق روح حاکم بر تمامی برنامه های رسمی و غیررسمی (فوق برنامه و مکمل) تربیت، تزکیه و تادیب صورت گیردومفاهیم نظری به صورت »رفتار دینی« درآید، می توانیم ادعا کنیم که تربیت دینی تا حد زیادی تحقق پیدا کرده است. اگر یکپارچگی به مفهوم واقعی کلمه در ساختار و تشکیلات، با رویکرد تلفیق فعالیت های آموزشوپرورش شکل منسجم خود را پیدانکند، قطعا آسیب پذیری نسل جوان ما در آینده بیشتر از گذشته خواهد بود.در همین مسیر باید به جاذبه های دینی با توجه به استعداد جامعه و جایگاه دین در عرصه بین المللی و بحث جهانی شدن توجهی دقیق و زیرکانه داشت.تربیت دینی یعنی شناخت آموزه های دین،تبدیل این شناختها به باورهای قلبی و به کاربستن این باورها در رفتارهای فردی و اجتماعی.در نتیجه، افراد در فرایند تعلیم و تربیت دینی، به گونهای تربیت میشوند که در گرایشهایشان نسبت به زندگی،اعمال و تصمیمهایشان و در برخورد با تمام امور،همواره حاکمیت ارزشهای الهی را احساس کنند.در چنین نظامی علاوه بر ایجاد نظم ذهنی، دانش آموزان به گونهای تربیت میشوند که دانش را صرفا برای ارضای کنجکاویهای فکری یا منافع دنیوی کسب نمیکنند،بلکه منطقی و متقی بار میآیند و فراهم آوردن موجبات رفاه مادی،معنوی و اخلاقی خانواده، ملت، خود و دیگران را وجه هی همت خویش قرار میدهند.در این نوع از تربیت، هدف تنها کسب معرفت نیست، بلکه رشد و شکوفایی موزون همهی ابعاد وجودی انسان مورد توجه قرار دارد.اهمیت معلم در اسلام، بیانگر نقش و کاربرد او در جامعه است.اگر نقش معلم حیاتی نبود اسلام تا این حد به او بها نمیداد .

Keywords:

اسلام-معلم-قران-نقش وکاربرد دین , بین المللی , رفاه مادی -معنوی.