ارزیابی تقاضای تفرجی کاربران پارک های شهری تهران با استفاده از مدل شبکه عصبی مصنوعی

مزایای فضای سبز عمومی امروزه بخوبی روشن است؛ اما هنوز به سختی می توان گفت که کدام یک از پارک ها پتانسیل بالاتری جهت تامین تقاضای تفرجی کاربران (گردشگران و شهروندان) دارند. هدف از این مقاله مدل سازی ارزیابی تقاضای تفرجی در پارک های شهری با استفاده از شبکه عصبی مصنوعی به منظور کشف روابط حاکم در رضایت مندی و تقاضای تفرجی کاربران از پارک شهری است. ۱۰۴ پارک شهری محلی، ناحیه ای و منطقه ای در مناطق ۲۲گانه شهر تهران با تنوع بالا در کیفیت خدمات رفاهی و شیوه طراحی انتخاب گردید. ارزیابی میزان تقاضای تفرجی در پارک های شهری با استفاده از دیدگاه درک کاربر محور صورت گرفته و نقش متغیرهای منطقه ای و خدماتی در افزایش تقاضای استفاده از پارک های شهری به روش اندازه گیری میدانی در سال ۱۳۹۵ تا ۱۳۹۶ بررسی شد. با توجه به نتایج شبکه های آموزش داده شده، مدل شبکه عصبی مصنوعی با توجه به بیشترین مقدار ضریب تبیین در سه دسته داده آموزش، اعتبارسنجی و آزمون، بهترین عملکرد بهینه سازی ساختار را نشان می دهد. بر اساس نتایج آنالیز حساسیت تعداد پارک های منطقه، مساحت امکانات ورزشی، مساحت امکانات فرهنگی و کیفیت منظر به ترتیب با ضریب اثرگذاری ۵/۱۸۳، ۱/۵۸، ۷/۵۲ و ۴/۳۰ بیشترین تاثیر را در میزان تقاضای تفرجی کاربران در پارک های شهری از خود نشان دادند. مدل ارائه شده به عنوان یک سیستم پشتیبان تصمیم گیری در طراحی مهندسی پارک های شهری شناخته می شود. چنین رویکردی موجب توسعه شهرها بر اساس افزایش جاذبه های گردشگری و در نتیجه توسعه گردشگری شهری در سطح کلان می شود.

Keywords:

تقاضای تفرجی , پارک شهری , شبکه عصبی مصنوعی , کیفیت منظر , گردشگری شهری