بررسی رابطه خودکارآمدی با تصمیم گیری بالینی در پرستاران شاغل در بیمارستانهای شهر بوشهر

مقدمه: تصمیم گیری بالینی یک فرآیند تفکر انتقادی در انتخاب بهترین عمل جهت رسیدن به اهداف مطلوب می باشد. یکی از وظایف مهم پرستاران تصمیم گیری بالینی می باشد، لذا می بایست از توانایی تصمیم گیری بالینی مناسبی برخوردار باشند. این مطالعه با هدف بررسی رابطه خودکارآمدی با تصمیم گیری بالینی در پرستاران شاغل در بیمارستان های شهر بوشهر در سال ۱۳۹۴ انجام شده است. روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی تحلیلی است که به صورت مقطعی بر روی ۲۴۷ نفر از پرستاران شاغل در بیمارستانهای شهر بوشهر انجام شده است. روش نمونه گیری به صورت تصادفی طبقه بندی شده بود. داده ها با استفاده از پرسشنامه خودکارآمدی عمومی شوآرتز و جروسلم و پرسشنامه تصمیم گیری بالینی استخراج شده و با آزمون های تحلیل واریانس، همبستگی پیرسون و اسپیرمن و کای-اسکور با نرم افزار SPSS/۲۲ مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته­ها: پرستاران از نظر میانگین امتیاز خودکارآمدی ۳۳/۲۱ و امتیاز تصمیم گیری بالینی ۶۱/۴۵ در وضعیت مطلوب قرار داشتند. همچنین ارتباط معناداری بین سن (۱۹۸/۰=r، ۰۱/۰>p)، سابقه کار (۲۰۳/۰=r، ۰۱/۰>p) و جنسیت (۵۳۲/۵۶=chi، ۰۵/۰>p) با امتیاز تصمیم گیری بالینی پرستاران مشاهده شد. در نهایت ارتباط معنادار، مثبت و نسبتا قوی بین امتیاز خودکارآمدی و تصمیم گیری بالینی پرستاران مشاهده شد (۵۶۳/۰=r، ۰۱/۰>p). نتیجه نهایی: با توجه به اهمیت بحث تصمیم گیری بالینی و ارتباط معنادار آن با خودکارآمدی در پرستاران، توصیه می­شود در فرآیند سیاستگذاری جهت ارتقاء کمی و کیفی خدمات، بهبود خودکارآمدی و تصمیم گیری بالینی پرستاران در ساختار نظام سلامت مد نظر قرار گیرد.

Keywords:

Clinical decision-making , Job performance , Nurse , Self-Efficacy , پرستاران , تصمیم گیری بالینی , خودکارآمدی , عملکرد شغلی