ارزیابی زنده مانی سلولهای بنیادی مزانشیمی مشتق از بافت چربی در محیط کشت شبیه سازی شده دیابت

مقدمه: در دیابت سلول های بنیادی با شرایط نامساعد بافتی مواجهه هستند که برخی از آنها عبارتند از غلظت بالای گلوکز در خارج سلول، استرس اکسیداتیو و محرومیت از فاکتورهای رشد متعاقب ایسکمی. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر این شرایط بر سلولهای بنیادی است. روش کار: سلولهای بنیادی از بافت چربی زیرجلدی موشهای صحرایی جدا گردید. برای شبیه سازی حالت هیپرگلیسمی، سلولها ۲۴ ساعت در محیط کشت حاوی mM ۵۰-۲۵ گلوکز نگهداری شدند. برای ایجاد مدل ایسکمی، سلولها برای ۱۲ الی ۳۶ ساعت در محیط فاقد گلوکز و فاکتورهای رشد تیمار شدند. به منظور القای استرس اکسیداتیو،۲H۲O با غلظتµM  ۸۰۰-۱۰۰ برای ۲۴ ساعت  افزایش گلوکز محیط از mM ۲۵ به mM ۵۰ اثری بر زندهمانی سلولهای بنیادی نداشت. درصد سلولهای زنده پس از به محیط سلول ها اضافه شد. زنده مانی سلول ها با آزمون تیازولیل بلو تترازولیوم تعیین گردید ۱۲: یافته ها، ۲۴ و ۳۶ ساعت مجاورت با محیط فاقد گلوکز و فاکتورهای رشد کاهش یافت ۰۵/۰ > P غلظتهای µM ۴۰۰ و µM ۸۰۰ از ۲H۲O درصد سلولهای زنده را کاهش داد ۰۵/۰ > P. افزایش غلظت گلوکز محیط کشت سمیت سلولی ناشی از ۲H۲O را افزایش نداد. نتیجه گیری: سلولهای بنیادی در کوتاه مدت به استرس اکسیداتیو و محرومیت از گلوکز و فاکتورهای رشد حساس تر از سمیت ناشی از گلوکز زیاد هستند. بنابراین، رادیکال های آزاد اکسیژن و اختلالات خون رسانی از علل اصلی آسیب سلول های بنیادی و لذا کاهش ترمیم بافتی در دیابت است.

Keywords:

Stem Cells , Glucose , Diabetes , Oxidative Stress , Ischemia , سلول بنیادی , گلوکز , دیابت , استرس اکسیداتیو , ایسکمی