فن شناسی چوب در معماری سنتی ایران زمین

معماری حاصل تعامل بین فرهنگ و دانش طراحی محیط و یکی از اصلی ترین اهداف آن حفظ داشته های فرهنگی به جای مانده ازگذشته است. با رجوع به تاریخ و فرهنگ ایرانیان به رابطه و پیوند ایرانیان با طبیعت پی میبریم. در گذشته ساختمان با مصالح مناسب،اصلی بود خدشه ناپذیر و مصالح و مواد بودند که فرم را مشخص می کردند. برای استفادهی صحیح از مواد اهمیت خاصی قایلبودند . امروزه ساختمانها جزئی از طبیعت و محیط زیست پیرامون ما محسوب میشوند و باید کمترین ناسازگاری و مغایرت را با محیططبیعی داشته باشد. استفاده از چوب در گذشته عموما به عنوان مصالح اصلی در کنار گچ و آجر و خشت به کار میرفت. در سال هایاخیر و با توسعه زندگی شهر نشینی، احساس نیاز به پیوند مجدد با طبیعت، به سرعت بر روند تفکر معماران و سازندگان تاثیر نهادهو چوب مجددا به محیط زندگی انسانی بازگشته است. امروزه چوب به عنوان یکی از مصالح طبیعی و بومی جایگاه ویژه ای در طراحیمعماری معاصر دارد و از قابلیتهای متفاوت چوب در بخش های مختلف ساختمان استفاده میشود. در این مقاله سعی شده به خواصچوب، موارد کاربرد آن در معماری بومی نقاط مختلف ایران پرداخته شود و هدف شناسایی چوب و کاربرد آن در معماری بومی گذشته،الهام از آن و استفاده از دانش کاربرد چوب در معماری بومی با تکنیک های جدید در معماری معاصر می باشد. روش تحقیق حاضرمطالعات کتابخانه ای می باشد. نتیجه در معماری بومی نقاط مختلف و در بناهای متفاوت اکثرا جنبه سازه ای و در بعضی موارد جنبهسازه ای و تزئینی دارد.

Keywords:

معماری بومی , چوب , کاربرد چوب , انواع چوب , فن شناسی