زنان «دهکده پرملال»

دهکده پرملال اثر امین فقیری همراه با آثاری همچون شوهر آهوخانم (۱۳۴۰)، سووشون (۱۳۴۸)، جای خالی سلوچ (۱۳۵۸) و... را باید جزو آثاری دانست که در ایران نوپای مدرن، به حقوق پایمال شده زنان، صرفا ازنظر زن بودن، می پردازد. نخستین نگاه های انتقادی به وضعیت زن، به مثابه گروه قربانی و درعین حال زحمت کش جامعه را در آثار افرادی چون امین فقیری می یابیم. در دهکده پرملال فقیری، «زنانگی» دردی ورای همه دردهای دیگر مردم روستایی است که در جدال سنت و مدرنیسم در حال زندگی هستند.در این نوشتار سعی شده است تا همراه با نگاه مستندوار فقیری در داستان های مجموعه دهکده پرملال، وضعیت زنان روستاهای جنوب ایران یعنی مناطق کرمان و فارس بررسی و شخصیت های زن در داستان ها بازبینی شود و به خصوص درباره رنج مضاعف زنان قربانی و پرملال در جامعه روستایی آن زمان، با تمام کج اندیشی ها و خرافات و بدذاتی های بشری اش، تحلیلی نزدیک به واقعیت به دست آید. این پژوهش نشان می دهد که حجم وسیعی از زنان قربانی در دایره وسیعی از توحش مردسالارانه، از تمامی حقوق مسلم و اولیه خود بازمانده بودند.