درآمدی بر فلسفه حدیث

دوران معاصر، عصر رواج نظامهای علمی مختلفی با محوریت فلسفه کاربردی[۱] است، همان که در فرهنگ ایرانی معمولا با تعبیر «فلسفه مضاف» یاد می شود. در یک دسته بندی کلان، فلسفه های مضاف بر دو سنخند؛ گاه در آنها ترکیب اضافی میان فلسفه با دانش برقرار، و گاه نیز میان فلسفه و واقعیت خارجی پیوندی حاصل شده است. هدف از بحث در باره فلسفه هر دانش یا واقعیتی، کوشش برای دگرگونی و تکامل بخشی، تعمیق و در نهایت بازآرایی مباحث دانش یا موضوع مورد نظر است. در مطالعه حاضر کوشش می شود مبانی نظری برای تاسیس یک نظام فلسفی نوین دنبال شود، نظام «فلسفه حدیث» همچون یک «فلسفه» در ترکیب اضافی با «واقعیت». بدین منظور، نخست به بحث از چیستی فلسفه حدیث خواهیم پرداخت و بر اهمیت عنصر گزینشگری در شکل گیری روایتها تاکید خواهیم کرد. آن گاه پدیده حدیث را در دو مرحله شکل گیری خود یعنی «تحقق ذهنی» و «تحقق زبانی» بازخواهیم کاوید. در بحث از تحقق ذهنی حدیث، نقش عوامل روانشناختی، جامعه شناختی، و فهم راوی در آن، و در بحث از تحقق زبانی حدیث هم نقش لهجه های منطقه ای و طبقاتی، و ویژگیهای فیزیولوژیک زبان را در آن به بحث خواهیم گذاشت. [۱]. Applied Philosophy

Keywords:

حدیث , فلسفه مضاف , زبان , زبان شناسی , هرمنوتیک , متن پژوهی