مطالعه و بررسی شروط ضمن عقد در قانون مدنی ایران

در اصطلاح حقوق نیز شرط به یک تعبیر عبارت است از امری که در پیدایش و تحقق امر دیگری که مشروط نامیده میشود موثر است ،در این معنی از عدم شرط عدم مشروط لازم میآید ولی از وجود شرط همیشه وجود مشروط لازم نمیگردد . بلکه شرط ممکن است یکی از شرایط صحت عقد باشد . مفهوم اصطلاحی دیگر شرط عبارت از عهد و پیمان میباشد ،به عنوان مثال در روایت معروف » المومنون عند شروطهم «که در فقه مو رد استناد فراوان قرار می گیرد شرط به معنی لزوم عقود و تعهدات بکار گرفته می شود . در قانون مدنی شرط به معانی ومفاهیم گوناگونی بکار رفته است : اول :گاهی شرط به معنی بیان حدود تعهدات است ،مثلا در ماده ۳۴۴ و ۳۹۴ قانون مدنی شرط بیان کننده توافق طرفین عقد بیع در خصوص چگونگی تسلیم مبیع و تادیه ثمن و موعد و محل پرداخت آن میباشد . دوم : گاهی شرط در قانون مدنی بیان کننده عناصر اصلی تشکیل دهنده قرار داد است که بدون آن اصولا قرارداد ایجاد نمی شود مانند شرایط ماده ۱۹۰ قانون مدنی که چهار عنصر اصلی یعنی قصد و رضای طرفین ، اهلیت ، موضوع معین مورد معامله و مشروعیت جهت معامله را به عنوان شرایط صحت هر معامله ای ذکر کرده است

Keywords:

شرط ضمن عقد , ماهیت حقوقی , اقسام شرط , آثار شرط.