صلح ابتدایی در حقوق ایران و فقه امامیه

از جمله مهمتری اعمال حقوقی می توان به عقود و ایقاعات اشاره نمود ، عقد عمل حقوقی متشکل از دو اراده بوده که دارای انواع و اقسام گونانون از جمله عقود معین و نامعین می باشد ، عقد صلح از جمله عقود معین بوده که شرایط و مقررات مربوط به آن شناخته شده و معرفی گردیده است . صلح در غالب کلی برای رفع منازعات و اختلافات به کار می رود و البته در موارد و جاهایی که اختلاف و نزاعی هم وجود ندارد این عقد مورد استفاده قرار می گیرد و یا حتی در عقود بدوی و ابتدایی که نزاع و اختلاف در آن جاری نیست هم اجرا می شود که این همان صلح ابتدایی است. این اصطلاح نخستین بار در آثار میرزای قمی وملااحمد نراقی به کار رفته ، و پس از ایشان در میان فقیهان و حقوقدانان رواج یافته است. و دارای انواع مختلفی می باشد که قلمرو گسترده ای را به خواد اختصاص داده است ، از ویژگی های بارز این عقد آن است که می تواند در غالب هر عقد و عمل حقوقی ظاهر گردد در حالی که آثار و شرایط مربوط و مختص به همان عقد صلح است.

Keywords:

عقد صلح , صلح دعوی , صلح بدوی (ابتدایی ) , عقود معین , عقود نامعین , فقه امامیه