تبیین رابطه بین فرم های معماری وکیفیت های زیبائی شناسانه سازه در معماری سنتی با رویکرد بررسی در ابنیه مذهبی شهر مشهد

فرم معماری اساسا از فرم و شکل بیرونی بنا برداشت و به آن محدود می شود. .به واسطه تفکیک فرم معماری از آنچه که به صورت متداول استفاده می شود، فرصتی فراهم می آید تا به آزمودن سازه با جنبه های خاص معماری اسلامی بپردازیم که در گذشته شامل تعاریف کلی بیشتری درباره فرم معماری می شد. این جنبه ها در برگیرنده موضوعاتی نظیر بافت ، نظم و سازماندهی فضایی است . نوع استفاده سنتی از سازه، جوهره سازه ای بنا را معنا می کند. اغلب ، شخصیت ظاهری وبیرونی یک ساختمان به واسطه این که چگونه سازه با بدنه ساختمان مرتبط می شود تعریف وتبیین می شود. معمار سنتی با شناخت عناصر کیفیتهای زیبائی شناسانه وبهره گیری از آنها، به خلق یک اثر با تلفیق معماری وسازه می پرداخته است . تاثیر کیفیت زیبائی شناسانه سازه بر فرم معماری در این تحقیق به روش توصیفی -تحلیلی با مطالعات کتابخانه ای وبرداشت حضوری ابنیه مذهبی شهر مشهد که شامل ۴۱ اثر ثبت شده می باشد،انجام شده که با بررسی این ابنیه از منظر عناصر کیفیت های زیبائی شناسانه ، بیشترین تعداد ابنیه مذهبی در دوران صفویه وسپس تیموری بوده ونقش ورودی در ابنیه مذهبی وهمچنین کیفیت زیبائی شناسی گودی وبافت دارای بیشترین فراوانی در ترکیب وتلفیق معماری وسازه در ابنیه سنتی این شهر می باشد.

Keywords:

معماری اسلامی , سازه , زیبائی شناسی , ابنیه مذهبی , شهر مشهد