بررسی تاثیر شاخص ریز دانگی بافت فرسوده بر زیست پذیری محلات شهری (مطالعه موردی شهرک نیروی انتظامی منطقه ۷ شهرداری شیراز)

زیست پذیری و اصلاح و بهسازی بافت های ناکارآمد شهری یکی از مهمترین و نوین ترین مباحث در تئوری های جدید شهرسازی و برنامه ریزی است که باهدف پیشبرد شهر به سوی مطلوبیت هر چه بیشتر مطرح شده است. همچنین امروزه یکی از چالش های شهرسازی معاصر ایران, مقوله بافت های فرسوده شهری و شناسایی شاخص های این بافت هاست. مساله ای که امروزه با آن روبرو هستیم، شناسایی این گونه بافت های شهری است که از چرخه متصل با شهر خارج و تبدیل به بافت هایی ناکارآمد شده اند. شهر بخصوص کلانشهر ها به علت سیستم پویای شهری همواره و پیوسته در حال تغییر و تحول است و در این میان، با گذشت زمان مشکلاتی مانند فقر، بی سازمانی، آلودگی های محیطی و... چهره برخی نقاط شهر را دگرگون ساخته و رنگ و بویی متفاوت از گذشته که نشانه هایی از افول و زوال را در بر دارد بر آنها می نشاند. روش تحقیق مورد استفاده در این پژوهش توصیفی- تحلیلی است؛ و تلاش می گردد با استفاده از مساحت قطعات به شناخت بافت های ریز دانه منجرگردد. محدوده مورد مطالعه این پروژه، شهرک نیروی انتظامی می باشد که در حوزه ۲ منطقه ۷ شهرداری شیراز واقع شده است. ابتدا بافت فرسوده شهری از دیدگاه نظری و سپس ویژگی های آن در شهرکی مورد نظر مورد سنجش و بررسی قرارگرفته اند. این پژوهش از نظر هدف تحقیق، کاربردی توسعه ای و روش آن توصیفی تحلیلی است و در روند تحلیل ها از فرآیند تحلیل "سلسه مراتبی" استفاده شده است. در این پژوهش از نرم افزاری Excel، Arc GIS و Google earth استفاده شده است. ۱۰۴۱ قطعه در در این حوزه شهری شناسایی و اطلاعات آنها جمع آوری و ثبت گردید. وضعیت واحدهای مسکونی بر حسب دانه بندی نشانگر آن است که ۲۱ % از قطعات، مساحتی زیر ۲۰۰ مترمربع و ۷۷ % قطعات، مساحتی بالایی ۲۰۰ مترمربع دارند که نشان دهنده ی، درشت دانه بودن قطعات در شهرکی مورد نظر می باشند و ساختار کلی این شهرک جزء بافت فرسوده نمی باشد و شهرک زیست پذیری از این لحاظ محسوب می شوند. پشنهاد می شود برای بررسی بهتر و دقیق تر زیست پذیری در حوزه مسکن و محیط زیست ، مطالعات در سطوح خرد تر از مناطق با تاکید بر سطح محله (شهرک) نیز مورد توجه قرار بگیرد.

Keywords:

GIS , ریزدانگی قطعات شهری , بافت فرسوده , GIS , منطقه ۷ شهرداری شیراز