اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر واقعیت درمانی به شیوه گروهی بر سازگاری زناشویی،تمایز یافتگی عاطفی و صمیمیت زوجین دارای طلاق عاطفی

چکیدهطلاق عاطفی از جمله پدیده های شایع در ایران است. هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر واقعیت درمانی گلاسر به شیوه گروهی بر سازگاری زناشویی، تمایزیافتگی عاطفی و صمیمیت در زوج های دارای طلاق عاطفی است. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی تک گروهی با طرح سری های زمانی بود. از جامعه آماری، زوجین متاهل دارای طلاق عاطفی که برای مشاوره به مراکز آرامش اندیشه و علامه امینی شهر تبریز مراجعه کرده بودند، تعداد ۱۶ نفر (۸ زوج) به روش هدفمند در گروه نمونه قرار گرفتند. شرکت کنندگان ۸ جلسه واقعیت درمانی گلاسر به شیوه گروهی (دو جلسه در هفته) هر جلسه یک ونیم ساعت را طی کردند و قبل از شروع مداخله، پس از پایان مداخله و یک ماه پس از پایان مداخله به سوالاتپرسشنامه سازگاری زناشویی و مقیاس تمایزیافتگی زوجین و مقیاس صمیمیت زناشویی پاسخ دادند. داده های به دست آمده به روش تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر تحلیل شدند. نتایج پژوهش نشان داد که که مداخله واقعیت درمانی گلاسر به شیوه گروهی، موجب افزایش سازگاری زناشویی و صمیت زوجین در زوجین دارای طلاق عاطفی می شود. همچنین نتایج نشان داد که این افزایش در مرحله پیگیری نیز تداوم دارد. نتایج این پژوهش، اثربخشی مداخله واقعیت درمانی گلاسر به شیوه گروهی را بر تمایزیافتگی عاطفی زوجین دارای طلاق عاطفی را تایید نکرد.

Keywords:

زوج درمانی مبتنی بر واقعیت درمانی به شیوه گروهی , سازگاری زناشویی , تمایز یافتگی عاطفی , صمیمیت زوجین , طلاق عاطفی