اندازه شرکت و ریسک پذیری در صنعت بیمه (مطالعه موردی : صندوق تامین خسارتهای بدنی)

هدف از این مقاله ارایه نگرش هایی در خصوص نحوه ارتباط ریسک پذیری شرکت های بیمه از سال ۱۳۹۵ تا ۱۴۰۰ است. نمونه مورد استفاده برای آزمودن تجربی در این تحقیق متشکل از شرکت هایی است که طبق قانون بیمه بین سال های ۱۳۹۵ و ۱۴۰۰ مجوز فعالیت اخذ کرده اند. جامعه آماری پژوهش، کارمندان بیمه مرکزی بخش صندوق تامین خسارتهای بدنی می باشد. جامعه آماری این تحقیق برابر با ۴۰۰ نفر می باشد؛ بر اساس جدول مورگان، ۱۹۶ نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب شده است که توزیع پرسشنامه به صورت نصادفی بوده است و پرسشنامه ای با طیف پنج درجه ای لیکرت توزیع شد؛ از همبستگی پیرسون، مدل های اثرات ثابت و تصادفی و روش GMM در این تحقیق استفاده شده است. هم اثرات ثابت و هم مدل های رگرسیون داده های GMM نمایانگر رابطه ای مثبت میان اندازه شرکت بیمه و ریسک پذیره نویسی هستند. برای آزمون های دقیق، نتایج این تجزیه و تحلیل با استفاده از تغییرات در داده ها به طور گسترده ای با برآیندهای سطوح برآوردها یکپارچه می شوند. حامیان نظریه بیش از حد بزرگ بودن منجر به شکست می شود (TBTF) بر این باورند که حمایت دولت و تضمین توسط یک وثیقه مالی، برای موسسات بزرگ مالی که با بحران روبروه هستند، ضمانت شده و این در راستای هدف پرهیز از اختلال در اقتصاد کشور است. البته، ممکن است ایراد وارده آن باشد که دکترین TBTF خارج از گستره ریسک پذیری شرکت های بزرگ بیمه است. نگرانی هایی نیز درباره قانونگزاری مطرح شده اند که در این تحقیق به آنها پرداخته شده است.

Keywords:

بیمه , کسب و کارهای بزرگ , دارایی ها , پذیره نویسی , تامین مالی ریسک , دارایی های کل , TBTF , اندازه شرکت , ریسک پذیره نویسی