اثربخشی طرحواره درمانی بر کیفیت روابط زناشویی در زنان متاهل دارای مشکلات خانوادگی

هدف از پژوهش حاضر بررسی درمان طرحواره درمانی بر کیفیت روابط زناشویی در زنان متاهل دارای مشکلات خانوادگی بود. روش پژوهش حاضر کاربردی و آینده نگر، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش را کلیه زنان متاهل دارای مشکلات خانوادگی شهر بابلسر در سال ۱۴۰۱، تشکیل دادند. سپس ۳۰ نفر زنان متاهل دارای مشکلات خانوادگی از طریق شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در گروه آزمایش (۱۵ نفر) و گروه گواه (۱۵ نفر) قرار گرفت . معیار وورد عبارت بود از: ساکن بابلسر، زنان متاهل ، دامنه سنی بین ۲۵ تا ۳۵ سال، و علاقه به شرکت در پژوهش و معیارهای خروج عبارت بود از: افراد عادی ، سن زیر ۲۵ و بالایی ۳۵ سال، داشتن سابقه بیماری های شدید روانپزشکی ، و داشتن مشکلات شدید سلامتی به طوری که مانع حضور موثر در دوره آموزشی گردد. ابزارگرد آوری دادها پرسشنامه کیفیت روابط زناشویی باسبی و همکاران بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار spss نسخه ۲۶ انجام شد. در این پژوهش برای تجزیه و تحلیل داده های بدست آمده و برای بررسی همه فرضیه ها و تعیین تاثیر مداخله بر روی گروه آزمایش و ارزیابی تفاضل نمرات دو گروه در فاصله پیش آزمون و پس آزمون از تجزیه و تحلیل کوواریانس چند متغیره (MANCOVA) استفاده شد.یافته های پژوهش نشان داد که درمان طرحواره درمانی بر کیفیت روابط زناشویی در زنان متاهل دارای مشکلات خانوادگی تاثیر دارد.

Keywords:

درمان طرحواره درمانی , کیفیت روابط زناشویی , زنان متاهل .