عوامل مشارکتی موثر بر تاب آوری امنیتی شهرها در مواجه با زلزله (مورد مطالعه: اسلامشهر)

مدیریت بحران عبارت است از فرآیند برنامه ریزی ها و اقدامات دولتی، دستگاه های اجرایی و عمومی،که با مشاهده و تجزیه و تحلیل بحران ها به صورت یکپارچه، جامع و هماهنگ و با استفاده از ابزارهای موجود در جهت پیشگیری، آماده سازی، مقابله و بازسازی، تمهیداتی را برای مقابله با بحران های احتمالی آتی پیش بینی نماید. با گسترش شهرها و تبدیل آنها به کلان شهرها لزوم کنترل وضعیت حاشیه نشینی و جلوگیری از گسترش آن بیش از پیش احساس می شود. از بزرگترین چالش های سکونتگاهای غیررسمی، میزان تاب آوری اجتماعی و تحمل این جوامع در برابر تغییرات می باشد که آن را "تاب آوری اجتماعی" می نامیم. تاب آوری اجتماعی شامل شرایطی است که تحت آن افراد و گروه های اجتماعی با تغییرات محیطی انطباق می یابند و در واقع بیانگر توان جامعه برای پاسخ به بحران ها است. اسکان مهاجران در حاشیه شهرها و ایجاد سکونتگاه های غیررسمی از جمله معضلات شهرنشینی طی چند دهه گذشته بوده است، این مناطق به صورت غیر قانونی ایجاد شده اند، جز محدوده خدماتی شهر به حساب نمی آیند و بیشتر مواقع از خدمات شهری مناسب نیز محروم هستند. این سکونتگاه ها باری اضافه برای شهر هستند در حالی که ساکنانی زنده دارند، افرادی که با دلایلی موجه اقدام به مهاجرت کرده و برای پیدا کردن شغل و کسب درآمد مناسب در حاشیه شهرهای بزرگ ساکن شده اند. قطعا یکی از وجوه بارز این وضعیت اسف بار، کالبد نامناسب و فقر اجتماعی و اقتصادی ساکنان این سکونتگاه ها است. لذا جهت تعدیل وضعیت نامناسب و توانمندسازی این مناطق، آگاهی از وضعیت گذشته و حال این سکونتگاه ها یکی از ضروریات است.

Keywords:

تاب آوری , امنیت شهرها , مواجه با زلزله