نقش مدیریت شهری در تاب آوری بحران اجتماعی در شهرها

به طور کلی شهرهای بزرگ و کلان شهرها در همه نقاط جهان در دورانی که رشد سریع جمعیت شهری را تجربه می کنند با تراکم و تشدد انواع معضلات شهری از انواع آلودگی ها، گرفته تا عدم وجود زیرساخت های شهری لازم، مشکل جابه جایی های درون شهری، اشتغال شهروندان، فقر شهری و … مواجه می شوند. بخش بسیار مهمی از مشکلات شهری در این مرحله به مسائل اجتماعی و فرهنگی و من جمله آسیب های اجتماعی شهری باز می گردد(پیرهادی، ۱۳۹۲). بحران آب، اشتغال جوانان، اعتیاد، فقر، تعویق در پرداخت حقوق و مزایای کارکنان، مشکلات زیست محیطی، افزایش هزینه های زندگی، افزایش مشکلات اقتصادی، تصمیم گیری های اشتباه مدیران سیاسی و... از جمله دلایلی است که می تواند بحران اجتماعی را رقم بزند. از این رو همواره باید مجموعه ای از طرح ها و برنامه های عملی برای مواجهه با بحران های احتمالی تنظیم گردد تا مدیران آمادگی رویارویی با وقایع پیش بینی نشده را کسب کنند. مسائل اجتماعی همواره جزء جدایی ناپذیر جوامع بشری است اما چه می شود که یک مساله اجتماعی با تغییر رویکرد از شکلی به شکل دیگر درآمده و به بحران اجتماعی تبدیل می شود. هرچند جامعه شناسان معتقدند بین مسائل اجتماعی و بحران اجتماعی تفاوت هایی اساسی باید قائل شد. از راهکارهای اساسی برای پیشگیری از تبدیل مسائل کوچک اجتماعی به بحران، توزیع امتیاز به صورت منطقی در حوزه اقتصادی و آموزش است. در گام بعدی تفکر منطقی و غیرمنطقی باید از هم جدا شوند و کالبدشکافی درستی از اطلاعات آماری و سطح آگاهی جامعه داشته باشیم. البته ارزش های دینی مانند صبوری، روحیه جوانمردی، همدلی ها و برنامه های جهادی و ارتقای دانش روز در بخش منطقی جامعه نیز فرصت هایی هستند که مانع از هم گسیختگی جامعه می شوند.

Keywords:

مدیریت شهری , تاب آوری , بحران اجتماعی