پاسخ های استرس و خون شناسی بچه ماهی کپور نقره ای (Hypophthalmichthys molitrix) به دستکاری های ناشی از صید

با توجه به جایگاه ماهی کپور نقره­ای (Hypophthalmichthys molitrix) در سیستم پرورش چند گونه­ای کپورماهیان، در این مطالعه تاثیر استرس ناشی از صید، دستکاری و حمل و نقل بر شاخص­های استرس و خون شناسی بچه ماهیان کپور نقره­ای مورد بررسی قرار گرفت. به این منظور، شاخص­های مذکور قبل از حمل و نقل (بدون دستکاری)، در حین صید و ۱، ۳، ۶، ۱۲، ۲۴ و ۴۸ ساعت پس از انتقال بچه ماهی­ها با متوسط وزن ۵/۱±۵/۱۳ گرم اندازه­گیری شد. شاخص­های استرس شامل کورتیزول، گلوکز و لاکتات در طی زمان­های مختلف دارای اختلاف معنی­داری بودند (۰۵/۰>P)، به طوری که میزان کورتیزول و گلوکز پلاسما از هنگام صید تا ۱۲ ساعت پس از آن افزایش یافت و پس از ۲۴ ساعت کاهش معناداری پیدا کرد، ولی تا ۴۸ ساعت بعد از صید به مقدار قبل از صید نرسید. بیشترین و کمترین مقدار لاکتات به ترتیب در زمان صید و ۱۲ ساعت بعد از آن مشاهده شد. به استثنای تعداد مونوسیت ها، همه شاخص­های خون شناسی شامل تعداد گلبول­های سفید، تعداد گلبول­های قرمز، هموگلوبین، هماتوکریت، حجم متوسط گلبولی، وزن متوسط هموگلوبین گلبولی، غلظت متوسط هموگلوبین گلبول­های قرمز، درصد نوتروفیل­ها و لنفوسیت­ها در طی زمان­های مختلف دارای اختلاف معنی­داری بودند (۰۵/۰>P). مقدار هموگلوبین و هماتوکریت ۱۲ ساعت بعد از صید افزایش معناداری پیدا کرد (۰۵/۰>P). نتایج بررسی شاخص­های خون شناسی و استرس نشان داد که با توجه به تاثیرات استرس ناشی از صید و حمل و نقل بر وضعیت فیزیولوژیک بچه ماهیان کپور نقره ای، برای حفظ سلامتی و افزایش بقای بچه ماهیان باید از روش هایی با کمترین میزان دستکاری ماهی، استفاده کرد.

Keywords:

استرس , شاخص های خونی , کورتیزول , گلوکز , آبزی پروری , کپور نقره ای