بررسی تاثیر راهبردهای تنظیم هیجان موثر بر ناگویی هیجانی با میانجی گری خودشفقت ورزی

هدف: هدف بررسی اثر راهبردهای تنظیم هیجان بر ناگویی هیجانی و نقش میانجی گری خودشفقت­ورزی است.   روش: پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی است. از بین جامعه آماری کلیه دانشجویان مقطع کارشناسی در نیم سال اول سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ در دانشگاه شهید بهشتی، با استفاده از فرمول کوکران تعداد ۳۸۴  نفر با روش نمونه­ گیری دردسترس انتخاب شدند.  ابزار پژوهش پرسشنامه تنظیم هیجان (گروس و جان، ۲۰۰۲)، مقیاس ناگویی هیجانی تورنتو (بگبی، پارکر و تیلور، ۱۹۹۴) و مقیاس خود شفقت ورزی (نف،۲۰۰۳) بود. جهت تحلیل داده­ها از روش مدل سازی معادلات ساختاری و از نرم­ افزارهای اس­پی­اس­اس نسخه ۲۳ و اسمارت پی­ال­اس نسخه ۳ استفاده شد.    یافته ­ها: راهبردهای تنظیم هیجان شامل ارزیابی مجدد و سرکوبی به طور مستقیم بر ناگویی هیجانی تاثیر معناداری دارد (۵۸/۲ >t و ۰۱/۰< P). همچنین راهبردهای تنظیم هیجان به طور غیرمستقیم از طریق خودشفقت ورزی بر ناگویی هیجانی تاثیر معناداری دارد (۵۸/۲ > Z و ۰۱/۰< P). نهایتا، خودشفقت­ ورزی بر ناگویی هیجانی تاثیر معناداری دارد (۵۸/۲ > t و ۰۱/۰< P).   نتیجه ­گیری: دانشجویانی که بیشتر از راهبردهای انطباقی تنظیم هیجان استفاده می ­کنند از شفقت­ خود بالاتر و ناگویی هیجانی کمتر برخوردارند و دانشجویانی که بیشتر از راهبردهای غیرانطباقی تنظیم هیجان استفاده می­کنند، شفقت­­ خود پایین­تر و ناگویی هیجانی بیشتری دارند. بنابراین ایجاد و تقویت خودشفقت ­ورزی در دانشجویان می ­تواند باعث ارتقا عملکرد روانشناختی و ارتباط اجتماعی دانشجویانی که از ناگویی هیجانی رنج می ­برند، باشد.

Keywords:

تنظیم هیجان , سرکوبی , ارزیابی مجدد , خودشفقت ورزی , ناگویی هیجانی