یادگیری ترکیبی و فناوری آموزشی

با حضور تکنولوژی در نظام آموزش عالی ، همراه با پدیده جهانی شدن و مسائل فرهنگی- اجنماعی تغییرات در آموزش عالی ضروری بود(چو،۲۰۰۹) . یادگیری ترکیبی رویکرد جدیدی نیست و چندین دهه است که در حوزه آموزش مجازی وجود دارد(آکویونلو ، ۲۰۰۸) . در اواخر دهه ۹۰ در سر تا سر جهان تمامی افرادی که به نوعی با آموزش در گیر بودند متوجه تحولی عظیم در نظام آموزشی شدند، این تحول بدلیل استفاده از امکانات وسیع فناوری روز، بدون محدودیت های زمان و مکان، راهکار مناسبی برای حل بسیاری از مشکلات آموزشی بود، اما پس از چندین دهه نقاط ضعف آن نیز بر نقاط قوتش پیشی گرفت( سالاری، ۱۳۹۰). بر این اساس،روزنبرگ در کتاب«آن سوی یادگیری الکترونیکی » آمار متفاوتی از گسترش یادگیری الکترونیکی ارائه می دهد(مجله آموزش،۲۰۰۴ ) : هنوز ۱۷ درصد از آموزش، از طریق رایانه، ۸ درصد بوسیله مربی در کلاس های مجازی و ۵ درصد هم توسط سایر روش ها انجام می گیرد و این یعنی این که ۷۰ درصد آموزش از طریق کلاس درس چهره با چهره اعمال می شود. او همچنین بیان می کند که طبق تحقیقات مارتین سلومن و مارک فن برن «یادگیری الکترونیکی نیز شکست قابل توجهی(۶۲ درصد) در برآورد نیاز های آموزشی داشته است».در کشور ایران، رحیمی دوست(۱۳۸۶)در تحقیق "تجربه پروژه ای یادگیری الکترونیکی چگونه بوده است؟» دلایل شکست یادگیری الکترونیکی را در رویکردهای مدیریتی و رویکردهای مبتنی بر نیازها و رویکرد الکترونیکی و رویکرد مبتنی بر یادگیری دسته بندی کرده و این چنین بیان می کند:«بدون در نظر گرفتن مولفه های اساسی یادگیری انسان ، استفاده از جدیدترین و پیشرفته ترین فناوری ها کاری بیهوده و صرفا تبلیغاتی است». بنابراین با درنظر گرفتن ناتوانی آموزش الکترونیکی و محدودیت های آن ، متخصصان به این نتیجه رسیدند که برای رفع این نقص باید رویکرد های آموزشی را باهم ترکیب کرد تا از نقاط قوت هردو روش (الکترونیکی و سنتی) در رویکرد جدیدی با نام آموزش ترکیبی سود جست.