بررسی اثر بخشی روش تدریس مشارکتی در تدریس

هدف از این پژوهش کتابخانه ای بررسی سبک تدریس مشارکتی می باشد. ایده کلی یادگیری مشارکتی سابقه ای طولانی دارد. این رویکرد، حاصل اندیشه نظریه پردازان و محققانی است که می خواستند به نحوه یادگیری کودکان از تجربه پی ببرند، و معتقد بودند که تجربه بیشترین نقش را در فرایند یادگیری ایفا می کند، به شرط اینکه توام با تجزیه و تحلیل منظم و منطقی باشد. کودکان رفتار بزرگسالان را با دقت نگاه می کنند و از آن ها تقلید می کنند و در جریان این مشاهده و تقلید یاد می گیرند که چگونه هدفمند حرکت کنند و بطور قابل فهم صحبت کنند تا گام به گام به اهداف خودشان برسند. در حقیقت آن ها از خودشان و از دیگران یاد می گیرند. کودکان حین بازی با خودشان صحبت می کنند و یاد می گیرند که چطور فکر کنند و چگونه عمل کنند. با افزایش سن توانایی شنیدن آن ها بیشتر می شود و افکار خود را بلند بیان می کنند و یادگیریشان با تکیه بر بیان به صورت اکتشاف، تسلط یابی و تصور استمرار می یابد. یادگیری مشارکتی در حوزه آموزش و پرورش با اثر جانسون و جانسون معرفی شد(۳). روش مشارکتی یک فرایند آموزشی است که می توان آن را در سطوح و پایه های متعدد و در قلمرو موضوعات مختلف اجرا کرد. هدف کلی این روش درگیر کردن فراگیران بطور فعال در تعاملات کلامی و همکاری می باشد. در این روش بنابر این گذاشته می شود که فراگیر یاد بگیرد که چگونه فکر کند و چگونه خود را ارزشیابی کند. در این روش، فراگیر انتقادات همسالان خود را می شنود و نسبت به وضع و حال خود بینش بیشتری پیدا می کند و درک و فهم خود را بوسیله شنیدن چگونگی درک و فهم دیگران گسترش می دهد. در این مقاله مفهوم و روش های یادگیری مشارکتی بیان و مورد بررسی قرار گرفته است.

Keywords:

یادگیری مشارکتی , ابتدایی , یادگیری , تدریس