شناخت عامل های اکولوژیکی تطبیق پذیر و بهره گیری از آن در ساختار های معماری

درک معماری به عنوان اکولوژی سیستم های تعاملی، گرایش های ثابت و محدود گذشته را به سمت ساخت محیط هایی پویا و تطبیق پذیر با شرایط جدید تبدیل می کند. در این چارچوب، محیط در پی ساخت سناریو تعامل است تا روابط بین اجزاء را فعال کند. در پژوهش حاضر، به طراحی سیستمی پرداخته شده است که می تواند در آینده جایگزین شیوه های فعلی برنامه ریزی ساخت واحدهای ساختمانی شود. نتیجه این پژوهش، شبیه سازی یک سیستم خودمونتاژ سلولی است که می تواند در صورت لزوم تولید کند و در صورت نیاز ساختار خود را بازسازی نماید. در مدل پیشنهادی از یک سیستم کنترلی دو سطحی (میکرو و ماکرو) استفاده شده تا تعاملات بین اجزاء و محیط رشدشان از سوی دیگر به درستی و در راستای رسیدن به اهداف طرح و تعادل کل سیستم تنظیم شود. در انتها، نتایج شبیه سازی درمقیاس های مختلف با نرم افزار گرسهاپر نمایش داده شده است. با توسعه ی این مدل می توان گام مهمی در توسعه ی ماشین شبیه ساز ساخت سامانه ی خودمونتاژ سلولی بر اساس پیکربندی های متوالی و پر تعداد برداشت.

Keywords:

اکولوژی های تطبیق پذیر , انتشار تجمعی محدود , خودمونتاژی , ساخت برگشت پذیر , معماری زنده