بررسی نماد آب در اشعار ابتهاج و شهریار در راستای بهبود سبک زندگی و اصلاح الگوی مصرف

نماد و نماد گری در ادبیات کهنسال ایران دارای سابقه طولانی و نمونه های فراوان در عرصه های گوناگون است. زبان نمادین که مخاطبان را به فراسوی واقعیت و ارتباط پنهانی واژه ها سوق می دهد می تواند باعث دریافت ها و تاویل های تازه ای از زبان و معنی گردد. نماد پردازی با فاصله گرفتن از واقعیت، کوششی برای القای معنایی تازه از واقع است و نمود زبانی نو می سازد. ابتهاج وشهریار به عنوان دو تن از شاعران بزرگ کشورمان در اشعار خود، از طبیعت و جلوه های زیبای آن با استفاده از صور خیال نمادگری وتصویر پردازی های زیبا برای بیان اندیشه هایشان بهره برده اند. با توجه به شرایط زندگی این دو شاعر در آغوش طبیعت سبب شده توصیفات نمادین ایشان از شکوه و زیبایی خاصی برخوردار باشد. آب نیز به دلیل اینکه از آغاز آفرینش آدمی تا کنون همواره از ارزش و قداست خاصی برخوردار بوده و از طرفی در فرهنگ مردم ایرانی باورهای بسیاری در خصوص آب وجود دارد، از دید این دو شاعر نکته سنج و توانمند دور نمانده است . در این پژوهش سعی برآن بوده تا با روش توصیفی- تحلیلی ضمن اشاره به جایگاه این سرمایه حیات بخش در فرهنگ اساطیری و باورهای ملی، مذهبی و ویژگی بارز نماد پردازی که بر اصل ابهام و عدم صراحت استوار است، به تحلیل فرا کلامی آثار ایشان که با بیانی زیبا و دلنشین، در و مرجان سخن خود را به نظم کشیده اند، پرداخته شود تا با توجه به خطر بحران کم آبی در ایران وتاثیری که شاعران در بین نسل جدید دارند از تحلیل اشعار ایشان با دید تازه، در جهت بهبود سبک زندگی و اصلاح الگوی مصرف استفاده گردد.

Keywords:

نماد , آب , ابتهاج , شهریار , اصلاح مصرف