بررسی اهداف و برنامه های آموزش کودکان عقب مانده ذهنی

با نگاهی گذرا به مساله عقب ماندگی ذهنی و تاثیری که این پدیده بر روابط والدین با یکدیگر و با کودک و از طرفی با دیگران می گذارد، می توان والدینی را مشاهده کرد که تا مرز نابودی و از بین بردن فرزند خویش پیش رفته و یا درصدد طرد کامل او برآمده اند. وجود یک کودک عقب مانده ذهنی مسائل فراوانی را در خانواده و اعضای آن بوجود می آورد و تاثیر آن بر رفتار و واکنشهای والدین موضوعی نیست که قابل اغماض و انکار باشد. این تاثیر تنها بر روی نحوه ارتباط والدین با یکدیگر و یا ارتباط بین کودک معلول با سایرین نیست، بلکه ارتباط متقابل و تعاملات افراد خانواده را نیز تحت تاثیر قرار می دهد. در این راستا پژوهش حاضر با هدف بررسی اهداف و برنامه های آموزش کودکان عقب مانده ذهنی انجام شده است. پژوهش حاضر از نوع پژوهش های کاربردی و شیوه بررسی آن نیز توصیفی- تحلیلی انتخاب شده است. همچنین از شیوه مطالعه منابع کتابخانه ای برای جمع آوری اطلاعات و داده های پژوهش، استفاده شده است. آموزش کودک عقب مانده ذهنی با آموزش کودک عادی تفاوت دارد. این تفاوت در آنجا نهفته است که درمورد کودک عقب مانده برمهارتهای ذهنی ونظری تاکید نمی شود و بیشتر بر رشد شخصیت و کفایت در زمینه های اجتماعی و شغلی تاکید می شود. کودکان عقب مانده ذهنی در زمینه های نظری خواندن، نوشتن، حساب، علوم، علوم اجتماعی نمی توانند به درجات مهارت و دانش کودکان عادی دست یابند. با وجود این می توانند بیاموزند که خود را با جامعه سازگار و متعادل کنند و در یک شغل، که به مهارت نیاز نداشته باشد یا مناسب افراد نیمه ماهر باشد، شایستگی نشان دهند. بنابراین توجه به شناخت و آموزش و پرورش کودکان و دانش آموزان استثنایی و عقب مانده ی ذهنی یعنی افرادی که به دلایل خاص جسمانی و ذهنی – روانی – عاطفی نمی توانند از برنامه های عادی آموزشی به نحو مطلوب بهره مند گردد؛ از نشانه های پیشرفت و اصالت و قوت و غنای فرهنگ و نظام آموزش و پرورش هر جامعه بوده و کوشش در جهت شناسایی و برنامه ریزی و ایجاد تسهیلات آموزشی هر چه بیشتر برای این دانش آموزان که عمدتا به دلیل نیاز فوق العاده از اولویت خاصی برخوردارند، گامی در تحقق اهداف مقدس انقلاب فرهنگی است .

Keywords:

برنامه ریزی , عقب مانده ذهنی , یادگیری