تاثیر بافت تاریخی در توسعه گردشگری و اهمیت تبدیل کاربری زمین های مجاور

بررسی گردشگری با توجه به انگیزه های مختلف آن نیاز به مطالعات دقیق دارد؛ زیرا نتایجی که از این مطالعات به دست می آید در برنامه ریزی درحوزه گردشگری بسیار موثر است و موجب شناخت بیشتر منابع گردشگری برای دست یابی به توسعه پایدارمی شود. شهر آران و بیدگل به عنوان یکی از اصلی ترین مراکز گردشگری ایران هر ساله میزبان تعداد زیادی از گردشگران داخلی و خارجی است. هدف اصلی این پژوهش نقش بافت تاریخی در ارتقاء گردشگری با رویکرد توسعه پایدار شهرهای آران و بیدگل و تغییر کاربری زمین های اطراف می باشد که جهت نیل به این هدف؛ میزان گردشگری تاریخی و پایداری سطح گردشگری در این شهر مبتنی بر مولفه های اثرگذار بر میزان گردشگری تاریخی توسط ۳۸۳ نفر از شهروندان و گردشگران در هریک از نمونه های منتخب مورد تحلیل و بررسی قرار می گیرند.نتایج نشان می دهد که بصورت کلی پتانسیل ها و ظرفیت های گردشگری، ابعاد اقتصادی، ابعاد و مشخصه های تاریخی، ابعاد کالبدی، ابعاد اجتماعی و ابعاد ادراکی- معنایی مهمترین ابعاد اثرگذار بر توسعه گردشگری تاریخی پایدار در شهر آران و بیدگل هستند و در این بین بعد اجتماعی و کالبدی مهمترین معیار اثرگذار بر توسعه گردشگری پایدار بوده است.همچنین در این شهر سطح زیرساخت های موجود در زمینه گردشگری در شهر و کابری زمین های اطراف میانگین رتبه پایینی را به خود اختصاص داده است که این امر ضرورت توجه به پتانسیل های گردشگری این شهر و استفاده از فرصت های آن را نشان می دهد.

Keywords:

گردشگری تاریخی , گردشگری پایدار , توسعه پایدار , کاربری زمین , برنامه ریزی